Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 26

Miðaldra konan lét sem hann væri hvergi
nærri.
„Ertu með nokkur föt í stólnum?“ spurði
hún.
„Nei. Ég hef engin föt með mér.“
Nokkrar nágrannakonur stóðu og horfðu
á þau, þegar þau gengu inn.
Hún skildi ekki hvers vegna hún var allt-
af að liugsa um gamla heimilið sitt og hvers
vegna hún gat ekki gleymt Vorblómi. Það
var deginum ljósara, að hún mátti þakka sín-
um sæla fyrir þau þrjú ár, sem nú voru að
hefja göngu sína. Bæði liúsið og maðurinn,
sem hafði leigt liana, voru skárri en það, sem
liún hafði að baki. Hsiu-ts’ai-inn var án efa
vingjarnlegur og góður maður, sem talaði
lágt og rólega, og alls óvænt geðjaðist henni
að konu hans, sem var vingjarnleg og talaði
í sífellu. Hún sagði henni alla söguna um
hjónaband sitt og mannsins, frá yndislegu,
liamingjuríku brúðkaupinu og þar til nú —
þrjátíu ára hjónabandi. Hún hafði fætt hon-
um barn fyrir 15 eða 16 árum. Það var son-
ur, og að hennar sögusögn fallegur og
greindur drengur, en hafði dáið úr bólu áð-
ur en hann varð 10 mánaða gamall. Hún
hafði ekki eignazt fleiri börn. Svo virtist
sem hún hefði æskt þess, að maður hennar
fengi sér hjákonu, en það hafði hann ekki
gert enn, hvort sem það nú var vegna þess
að hann elskaði hana eða af því að hann
elskaði hana ekki. Þessi frásögn gerði ungu,
falslausu konuna ýmist hrygga eða glaða,
dapra eða káta. Að síðustu tæpti eiginkonan
á, hvers þau vonuðust af henni, og það kom
henni til að roðna. En sú gamla sagði:
„Þú hefur þegar eignazt mörg börn og
þekkir það allt miklu betur en ég.“ Og svo
fór hún.
Um kvöldið talaði maðurinn mjög náið
um fjölskyldumál, að sumu leyti til að
grobba, en að öðru leyti til að geðjast henni.
Hún sat við rauða kommóðu, og slíka hafði
hún aldrei átt á sínu heimili. Hún var að
virða hana fyrir sér undrandi, þegar maður-
inn kom inn og settist fyrir framan liana.
„Hvað heitir þú?“ spurði hann.
Hún svaraði hvorki méð orði eða brosi,
en stóð upp og gekk í áttina til rúmsins.
Hann kom á eftir og spurði hlæjandi:
„Ertu feimin? Verður þér hugsað um
manninn þinn? Nú er ég maðurinn þinn.“
Rödd hans var mild. Hann togaði í aðra
ermina hennar: „Vertu ekki leið yfir þessu.
Ertu líka að hugsa um barnið þitt. En —
Hann lauk ekki máli sínu. Hann hló aft-
ur og fór að klæða sig úr.
Hún heyrði, að eiginkonan var að
skamma einhvern. Hún heyrði ekki livern.
Það gat verið eldhússtúlkan, og kannski var
það hún sjálf. Henni datt í hug, að hún ætti
sök á skömmunum.
„Komdu nú að hátta,“ kallaði maðurinn,
sem korninn var upp í. „Svona lætur hún
alltaf. Hún var hrifin af þjóninum okkar, og
þess vegna skammar hún alltaf frú Wang,
eldhússtúlkuna, af því að honum þótti vænt
um hana.“
Dagarnir liðu einn af öðrum. Smátt og
smátt varð gamla heimilið þokukenndara í
huganum, og smátt og smátt vandist hún
nýja umhverfinu. Stundum heyrði hún Vor-
blóm gráta, og nokkrum sinnum dreynrdi
hana hann. En draumarnir urðu óljósari og
óljósari, en skyldui'nar á nýja heimilinu
uxu dag frá degi. Hún komst að því, að hús-
móðirin var nrjög tortryggin. A yfirborðinu
virtist hún vingjarnleg, en afbrýðisemin
gerði, að hún njósnaði urn allt háttalag
mannsins gagnvart ungu konunni. Ef hann
ávarpaði fyrst þá síðarnefndu, þegar hann
kom að utan, var hún hrædd um, að hann
væri með einhverja gjöf til hennar, og svo
kallaði hún á hann inn í herbergi sitt um
kvöldið og las honum pistilinn.
„Hefurðu látið ref töfra þig?“ „Veiztu
hvað þínir gömlu fætur vega?“ Svona
skammir mátti oft heyra. Ef unga konan var
af tilviljun ein inni, þegar hann bar að,
gætti hún þess að sneiða hjá honum. Ef
gamla frúin væri viðstödd, var hyggilegt að
vera hlédræg, og annars reyndi hún að vera
58
MELKORKA