Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 28

e£nisins. Skilur þú þessar tvær setningar?
Þær tákna tvo hamingjuríkustu atburði í
lífi mannsins. Báðir eru liðnir, að því er
mér viðkemur, en nú hefur mér veitzt meiri
hamingja en það.“
Þegar hann talaði þannig, fóru allir að
hlæja, nema konur hans tvær.
Allt þetta olli þeirri gömlu gremju. í
fyrstu hafði það glatt hana, að konan var
með barni, en þegar hún komst að raun um,
að maður hennar hafði dálæti á henni, varð
hún reið, af því að hún sjálf átti ekki barn.
Eitt skipti í þriðja mánuði næsta árs hafði
unga 'konan legið þrjá daga í rúminu vegna
ónota og höfuðverkjar. Hsiu-ts’ai-num
fannst sjálfsagt, að hún hvíldi sig. En þar
með var ekki allt sagt, hann spurði hana í
sífellu, hvort hana vanhagaði ekki um eitt-
hvað. Við þetta varð eiginkonan hin versta.
Hún sagði, að þetta væri tóm uppgerð í
ungu konunni, og hún var að tauta þetta
alla þrjá dagana og var svo illkvittnisleg sem
henni var frekast unnt. — Um leið og liún
hafði komið á heimilið, sagði sú gamla,
byrjaði hún að reigja sig, hún var með verki
í bakinu, þá í höfðinu, og svo tifaði hún um
húsið eins og aðeins frilla getur gert það.
Hún var viss um, að svona liefði ekki verið
dekrað við hana, hefði hún verið kyrr
heima. Þar hefði hún sjálfsagt verið látin
hafa það eins og tíkurnar — hlaupið hvolpa-
full um göturnar í matarleit. En nú, vegna
þess að gamli þrjóturinn — þannig nefndi
hún eiginmann sinn — var á hennar bandi,
þá lét hún sem hún væri heilsutæp.
„Sonur!“ sagði hún eitt sinn við frú
Wang. „Við höfum allar átt börn. Sjálf hef
ég borið barn undir belti í tíu mánuði. A.
m. k. er sonur hennar ennþá í neðra. Hver
veit nema það verði andstyggilegt kvikindi,
sem fæðist. Það er nógur tími að reigja sig
fyrir framan mig, þegar litla gerpið er
skriðið út, en það er of snemmt að þenja sig
á meðan það er ekki annað en kjötköggull."
Unga konan hafði ekkert borðað þetta
kvöld. Hún lá í rúminu og hlustaði á öll
með góðri
líftryggingu í
ANDVÖKU
háðsyrðin, og hún grét hljóðlega. Hsiu-ts’ai-
inn sat fáklæddur á rúmstokknum, og liann
fór að skjálfa, og svitanum sló út um hann,
þegar liann heyrði jiað. Hann langaði til að
standa upp og klæða sig og tyfta þá gömlu,
draga hana á hárinu, berja hana svo um
munaði, fá sér útrás. En það virtist sem
hann hefði ekki kraft til þess. Fingur hans
skulfu, og handleggirnir féllu máttvana nið-
ur með hliðunum. „Vei, ég hef verið henni
of góður,“ andvarpaði hann. „í þau þrjátíu
ár, sem við höfum verið gift, hef ég aklrei
barið hana, ekki einu sinni rispað hana með
nögl. Og nú er hún jafn geðvond og fúllynd
ekkja.“
Hann færði sig nær ungu konunni og
hvíslaði í eyrað á henni:
„Gráttu ekki! Láttu hana skammast! Hún
er ekki annað en gelt hæna, sem þolir ekki
að sjá aðrar unga út eggjum sínum. Ef þú
fæðir mér son í þetta sinn, gef ég þér tvo
60
MELKORKA