Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 25

MÓÐIR í ÁNAUÐ
Eftir Jou Shih
í síðasta hetti var sagt frá því að Kínverskur bóndi
sá enga leið aðra til að bjarga heimili sínu en að leigja
konu sína út til 3 ára, ríkum, barnlausum manni fyrir
100 dollara. Ef konan hafði ekki á þessum tíma fætt
honum son var hún skyld að vinna á heimili hans í 5
ár. Fáta'ki bóndinn og kona hans áttu einn son — Vor-
blómið — og verður nú konan að yfirgefa hann.
Konan leit á hana, eins og hún vildi
segja: „Ég vil ekki fara. Lofið mér að vera
hér og deyja úr sulti.“
Sú gamla skildi, hvað hún ætlaði að fara
að segja. Hún gekk til hennar brosandi og
fór að tala um fyrir henni.
„Þú ert aðeins venjuleg stúlka. Og hvað
getur Gulavömb verið þér? Þarna er fjöl-
skylda, sem hefur nóg að borða og meira til,
200 hektara jörð, nóga peninga, eigið hús,
vinnufólk og nautgripi. Eiginkonan er mjög
góðlynd og kurteis við aðra. Þegar hún sér
fólk, býður hún því alltaf mat. Og hvað
þeim gamla viðkemur — nú, hann er alls
ekki gamall — þá er hann Ijós í andliti og
skegglaus. Hann er svolítið hokinn í baki af
að lesa mikið, en þegar á allt er litið fer það
honum vel. En það er til lítils, að ég sé að
segja þér frá öllu þessu. Um leið og þú stíg-
ur út úr burðarstólnum, kemst þú að raun
um, að ég lýg aldrei, þegar viðskipti eru
annars vegar.“
Konan þerrði burt tárin.
„Vorblóm,“ sagði hún blíðlega, „hvernig
get ég brugðizt honum svona?“
„Hugsaðu ekki um liann,“ sagði gamla
konan, lagði höndina á öxl henni, og hún
kom með andlitið alveg upp að andlitum
hinna tveggja. „Hann er þriggja ára. Gamla
fólkið var vant að segja: „Þriggja eða fjög-
urra ára, og hann yfirgefur móður sína.“
Melkorka
Hann er tilbúinn að fara frá þér. Ef þú vilt
leggja að þér að fæða eitt eða tvö börn á
meðan þú ert þar, þá er öllu borgið.“
Burðarkarlarnir stóðu við dyrnar og
heimtuðu að komast af stað. „Hún er ekki
ung brúður,“ hnussaði í þeim, „hvers vegna
grætur hún svona mikið?“
Gamla konan tók Vorblóm af henni.
„Ég tek hann með mér,“ sagði hún.
Barnið grét og streittist á móti, en loks-
ins tókst að koma því inn um hliðardyr. Um
leið og móðir þess fór upp í burðarstólinn,
kallaði hún:
„Farið með hann inn. Finnið þið ekki, að
það rignir."
Maður hennar sat þarna enn og horfði í
gaupnir sér. Hvorugt lireyfði sig eða sagði
orð.
#
Það voru tíu mílur milli þorpanna, en
þegar burðarmennirnir settu stólinn frá sér
í annað sinn, voru þau á ákvörðunarstað.
Fíngerðu vorregninu hafði slegið inn um
forhengi burðarstólsins, og frakkinn hennar
var rennvotur. Kona um hálfsextugt, með
stórgert andlit og kænleg augu, bauð hana
velkomna.
„Þetta hlýtur að vera eiginkonan," hugs-
aði hún með sjálfri sér og horfði þegjandi á
hana og dauðfeimin. Hin konan leiddi hana
vingjarnlega að dyrunum, en hár, grannur
maður, nettur í andliti, kom út. Hann
horfði spurulum augum á gestinn, brosti og
sagði:
„Þú ert snemma á ferð, er það ekki? Hafa
fötin þín blotnað?”
57