Melkorka - 01.03.1955, Qupperneq 16

Þetta var venjuleg kventaska sem einhvern
tíma hafði séð sitt fegursta. Leðrið var snjáð
og hankinn af sér genginn, en það mátti not-
ast við liana og hún var ekki heldur alveg
komin úr tízku.
Það var varaliturinn sem hóf samræðurn-
ar í fyrstunni. Hann hafði þægilega rödd, ef
til vill lieldur of mjúka og tilgerðarlega — en
það eru nú varalitir yfirleitt.
— Hún hefur engan áhuga fyrir mér leng-
ur, sagði varaliturinn. Það kemur ekki fyrir
að hún dragi mig út úr hulstrinu. Ég er alltaf
að brjóta heilann um hvað hafi komið iyrir.
Skyldi hún ekki hafa neina ánægju af að líta
vel út lengur? Ég er þó óvenju góður varalit-
ur, þó ég segi sjálfur frá, og liturinn fer henni
mjög vel....
HANDTAS KAN
ana Iiefur hún alls ekki notað mig, hún reyn-
ir ekki að vera aðlaðandi lengur. Hér er
óhamingjusöm ást á ferðinni, það þori ég að
fullyrða. ITún er blátt áfram hætt að hirða
nokkuð um sig. Spyrjið þið bara púðurdós-
ina....
— Þetta er alveg rétt,
sagði púðurdósin, sem
hafði opnað sig aðeins.
Ég þekki hana vel og veit
að henni líður illa. Þegar
hún horfir í spegilinn er
svipurinn hryggur og ég
hef meira að segja séð
liana gráta. Ég er alveg
viss um að þetta er ástar-
sorg.
F. F T I R P I F. R R F CAMARRA
Lyklakippan hreyfði sig eilítið og það
hringlaði í henni.
— Það er sanra, þú hefur engin áhrif eins
og nú er komið. Þú ert aðeins blekking.
— Hvað áttu við með því að ég sé blekk-
ing?
— Þykist þú ekki töfra fram æskuþokka og
fegurð? En sannleikurinn
er sá, að enginn verður
yngri né fegurri hversu
mikið sem hann málar
andlitið.
— Nei, nú get ég þó
itlegið, sagði varalitur-
inn, en var þó gramur
með sjálfum sér. Viltu ef
til vill fullyrða aðþað séu
aðeins ófríðar konur sem
nota varalit? í rauninni
veltur mjög mikið á mér
í þessu máli. Síðustu dag-
1G
MELKORKA