Melkorka - 01.06.1959, Blaðsíða 21

KVÆSI
um lieimilisfólkið i Görðum d Alftanesi
eftir Ingibjörgu Sigurðardóttur
Þórarinn séra og Þórunn frúin
þarflegt í Görðura hafa starf,
manndyggðura safna sóma búin
sem þeirra börnin taka í arf.
Það er: Jón, Anna Elísabet,
uppeldisdóttur Tótu ég met.
Þjónustukvinnur verk sín vanda
vinnusaraar og duglegar,
iðjulausar þær aidrei standa
allvel hæfar til búskapar.
Vilborg, Margrét og Þorbjörg þar,
það heita fríðu meyjarnar.
Steingríma tvo og Lárus leit ég,
lúinn Svein og hann Hallgrím minn,
Jón Arna líka vel um veit ég,
verklaginn er sá drengurinn.
Þessir í Görðura þjóna enn,
það eru góðir verkamenn.
Ingibjörg skal á eftir talin
af Jjv í hún raanna Jryggur styrk,
henni er enginn heiður falinn,
hún er göraul og lítilvirk.
Heiraurinn dæmir hana ei vel,
honum að fylgja skárst ég tel.
Það má einnig geta þess hér til gamans að
Ingibjörg er talin hafa ort danskvæðið fræga
um Óla Skans eins og það var upphaflega,
en það var um tíma sungið einna mest allra
dans- og dægurljóða um land allt. Óli Skans
var uppi samtímis Ingibjörgu, en yngri þó.
Hann var fæddur á Skansinum hjá Bessa-
stöðum og voru foreldrar hans þar leigu-
liðar.
Óli Skans á það vafalítið að þakka þessu
kvæði og dansinum góða, hve nafn lians
hefur tengzt sögu og lífi landsins órjúfandi
böndum.
Það lief ég eftir ýmsu fólki af Álftanesi
og víðar að þau Ingibjörg og Garða-Björn
hafi lengi átt í kvæðaerjum og er því haldið
fram að henni liafi oftast veitt betur, er þar
máski að finna eina skýringu á því hve lítt
því hefur verið lialdið á loft. Allt mun það
nú týnt nema vísan í upphafi þessa þáttar,
er barst um sveitirnar sem nafnlaus hús-
gangur, og önnur hálf:
Þó heimurinn kalli hann hunda-Björn
hringjarann frá Görðura.
Björn var allvel hagmæltur líka og eru til
nokkrar vísur eftir hann, m. a. ein um Óla
Skans:
Eyjólfs greiða kund við kjörum,
kola og seyðum fargar sá,
Ólafur skeiðar Skans úr vörum
skeljungs breiða völlinn á.
Hann kvaðst líka á við Jón Thoroddsen
er þeir voru eitt sinn á heimleið frá N oregi,
og þessa vísu hraut honum af vörum, er
hann liugðist vitja um föðurarf sinn, en
aðrir höfðu orðið handfljótari að eyða hon-
um:
Heiraurinn er hrekkja fans,
hef ég það oft fundið,
Jjegar allt er andskotans
araa og meinum bundið.
En hver er þáttur Björns í lífi þessarar
konu? Líklega ekki annar en sá að vera
andstæða hennar og að sumt fólk er betur
fallið en annað til að yrkja um það. Ekkert
virðist benda til að nein óvinátta hafi verið
milli þeirra. Björn er stundum skírnarvott-
ur hjá þeim lijónum meðan hann er ungl-
ingur í Görðum og einnig má benda á það
að Metta dóttir þeirra er vinnukona á
Breiðabólsstöðum 1870. Og ekki var Björn
í hreppsnefnd þeirri sem úrskurðaði Ingi-
björgu ölmusuna. En þó er ekki ólíklegt að
einmitt ólík aðstaða í lífinu hafi hvesst
broddinn á vísnaskeytum liennar.
Ef við fylgjum ferli þeirra í kirkjubók-
um má glöggt sjá, að jjrátt fyrir lítinn ald-
ursmun og ágæta hæfileika beggja, liggur
vegur Ingibjargar sífellt niðurávið, mælt á
veraldarstikuna, en Björn er stöðugt að
vinna sig ujjp í lífinu. Þau mætast en eiga
aldrei samleið. Þau eru aldrei jafnokar og
MELKORKA
53