Melkorka - 01.06.1961, Blaðsíða 11

Kinverskar konur taka nú þátt i öllum störfum þjóðfélagsins.
bómullarverksmiðju í marga ættliði. Ekki
sízt konunum finnst nýja lífið betra en hið
gamla. Nú langar hana til að hitta verka-
konu úr vefnaðarverksmiðju, sem getur sagt
henni eitthvað um reynslu sína í verksmiðj-
um Shanghai í gamla daga. Chang Sui-ying
kemur til hennar á hótelinu.
Hún er lítil, grönn kona, mjög föl, með
freknótt nef og stórar fallegar tennur eins
og algengt er hjá Kínverjum, alvarleg og
óbrosandi. Verksmiðjuvinnan hefur sett
svip á hana á einhvern óáþreifanlegan hátt,
enda hóstar hún oftþurrum þrálátum hósta.
Chang Sui-ying fæddist fyrir 34 árum í
Shanghai. Faðir hennar var húsamálari, þau
áttu heima í mjög fátæklegu húsi, 8 manns
í einu herbergi; ekkert ljós, ekkert vatn.
Faðir hennar dó um 45 ára aldur úr blý-
eitrun, einnig eldri bróðir hennar. Tólf ára
gömul varð hún að útvega sér atvinnu;
eldri systir hennar vann í vefnaðarvöruverk-
smiðju og það var ákveðið að smygla barn-
inu inn í verksmiðjuna til þess að það gæti
lært iðnina án þess að vera nemandi. Þetta
var mjög algengt, þar sem engar vonir voru
um vinnu án þess að kunna eitthvað til
hennar fyrirfram. Vinnutíminn var tólf
stundir, að næturlagi, til þess að verkstjór-
inn uppgötvaði hana ekki. Eftir eitt ár var
hún ráðin fyrir 18 cents á dag, en 4 cents
fóru daglega í ferjutoll yfir fljótið. Hún
atti að taka snældurnar af vélunum á spuna-
Melkorka
stofunni, ef hún var ekki nógu fljót var hún
barin.
Hún bítur á jaxlinn á meðan hún segir
sögu sína. Stundum er rödd hennar óþýð.
Maður gæti nærri því fylgzt með sögunni
með því að horfa á andlit hennar. Fingurnir
toga stöðugt í faldinn á vasaklútnum. Hún
virðist skreppa saman eins og minningarn-
ar séu alltof lifandi. En hún heldur áfram.
Stofan var mjög lítil og allt of margar
vélar í henni, mjótt gangrúm á milli, léleg
birta, slys tíð. Ef stúlka missti fingur var
hún rekin. Eigandinn hafði að orðtaki:
Auðveldara er að fá hundrað verkamanna
en hundrað hunda. Loftræsting var engin,
ávallt skelfilegur ódaunn. Þegar eigandinn
gekk í gegnum stofuna hélt hann vasaklút
fyrir nefið og talaði hátt um skítugt verka-
fólk. Mötuneyti þekktist ekki, hver setti
nestisskrínu sína opna við vélina og fékk
sér bita, þegar hún mátti vera að því, smám
saman þaktist maturinn bómullarryki. Sal-
ernin voru tunnur, sem voru ekki tæmdar
daglega, fýla og flugur alls staðar. Veikindi
voru brottrekstrarsök. Konur voru svo
hræddar við að missa vinnuna, ef það frétt-
ist að þær væru bamshafandi, að þær bundu
fast um magann í þeirri von að ekki yrði
tekið eftir ástandi þeirra. Það var ekki fá-
gætt að kona tæki léttasóttina í verksmiðj-
unni og yrði að læðast fram á salernið til
þess að fæða þar.
Cliang Sui-ying giftist um tvítugt. Mað-
47