Heilbrigðismál - 01.01.1969, Blaðsíða 7

Ljót stabreynd úr landi
krabbameinsins lýst af
manni, sem var þar.
En hvað það er allt heilbrigt og glatt unga fólkið í
töfralandi sígarettu-auglýsinganna og hvað því líður
öllu vel í hrað-bátunum sínum og skemmtiferða-
bílnum og hvað það er allt duglegt og vel liðið á
vinnustaðnum. Sólin skín, andvarinn hressir, og allt
er svo ferskt og frísklegt. Og er nokkuð eins heill-
andi og söluhæft eins og útitekið stúlkuandlit með
hvíta sígarettu milli rauðra vara. Ég þekki annað
land. Þeir snúa fáir aftur, sem fara þangað. í þessu
skuggalandi eru engir ungir, þjálfaðir íþróttamenn,
engar yndislegar brosandi stúlkur. Allir íbúar þess
minna hver á annan, ekki vegna þess, að þeir gangi
eins klæddir, en aðallega af því, að fólk, sem í ör-
væntingu grípur í síðasta hálmstráið, fær allt sama
þjóningarsvipinn. Landið, sem ég ræði um, er ríki
krabbameinsins. Ég var þar. Ég er 44 ára gamall,
kvæntur og á tvö ung börn. Árið 1963 var ég í
góðri stöðu og hafði há laun í tryggingarstofnun,
og framtíðin brosti við mér. í maí það ár fór mér að
verða erfitt um að kyngja og læknirinn sagði, að ef
það lagaðist ekki, gæti ég fengið tilvísun til sér-
fræðings í hálssjúkdómum.
Þetta lagaðist ekki. Ég var sendur til sérfræðings,
han hélt, að það væri frá taugunum og komst að
sömu niðurstöðu í október. Loks var ég sannfærður
um, að eitthvað alvarlegt væri á seiði og í janúar
lét ég leggja mig inn á sjúkrahús til rannsóknar.
fréttabréf um heilbrigðismál
Sígarettu-
auglýsingarnar
sýna þetta ekki
Læknirinn þar sagði, að ég hefði krabbamein í háls-
inum. Fyrsta hugsun mín var sú, að nú myndi ég
deyja og Elín, konan mín, yrði að selja húsið. Æ,
hvað það var sárt, að börnin okkar skyldu ekki fá
að alast upp í húsinu, sem við keyptum fyrir aðeins
tveimur árum. Mér var ráðlegt að fara til sérhæfðra
lækna á sjúkrahúsi í 100 km fjarlægð og að tveim
dögum liðnum ókum við Elín þangað. Ég lenti á 4
manna stofu á 7. hæð í austur álmunni. „7 - austur"
átti nú að verða heimilisfangið mitt næstu mánuð-
ina. Mér brá illa, þegar ég kom inn í stofuna. Stofu-
félagar mínir 3 voru að snæða kvöldverðinn sinn.
Það var ekki neitt af þessum glæsilegu kvöldhófum,
sem sígarettuauglýsingarnar sýna. Sjúklingarnir
stóðu við rúmin sín og helltu þunnri, ljósrauðri
súpu í glertrekt, síðan liftu þeir trektinni hátt upp
og súpan rann niður í magann í gegnum glæra
plastslöngu, sem var smeygt gegnum aðra nösina.
Þeir gátu ekki nærzt á annan hátt.
Ég forðaðist að horfa á þá meðan ég afklæddi
mig, og fór í náttfötin og kvöldsloppinn. Að því
loknu hraðaði ég mér inn í dagstofuna, þar sem
Elín beið mín. Titrandi á beinunum tók ég sígarettu
og kveikti í henni, og tók að stara á hina sjúkling-
ana. Sumir þeirra yrðu dauðir eftir viku eða fyrr.
Læknirinn, sem átti að taka mig að sér, kom. Ég
sagði honum, að ég léti ekki skera mig upp eins og