Heilbrigðismál - 01.09.1970, Blaðsíða 5

Ég var svo lasin og miður mín, að ég hafði
enga sinnu á því. Þó börnin væru ástúðleg,
fannst mér þau fjarlægjast mig. Kannske var
það ímyndun og vond samvizka. Á þessu gekk
vikum og mánuðum saman, en þá barst mér
skyndilega óvænt hjálp. Bróðir minn, sem er
útgerðarmaður í sjávarþorpi, er kvæntur
hjúkrunarkonu. Kvöld eitt í júlí komu þau
til Reykjavíkur. Þau byrjuðu sumarfríið á
því að heimsækja okkur hjónin. Mér hafði
sjaldan liðið ver en daginn þann. Mágkona
mín sá það og spurði mig spjörunum úr.
Þegar ég hafði lýst fyrir henni vanlíðan
minni og sjúkdómseinkennum, sagðist hún
halda og telja víst, að ég væri komin með
tóbakseitrun. Hún og bróðir minn voru búin
undir mánaðarferðalag; ætluðu að fara í bíln-
um sínum norður um land og til Austfjarða.
FRÉTTABRÉF UM HEILBRIGÐISMÁL
Þau buðu mér að koma með og sögðu að
ég myndi hressast við það. Ég lét til leiðast
eftir mikla eftirgangsmuni — fannst þó ég
ekki geta yfirgefið manninn minn, heimilið
og börnin, var auk þess áhugalaus og kveið
fyrir öllu. Og þegar á átti að herða, vildi ég
hætta við allt saman. En mágkona mín lét
hvorki laust né fast fyrri en ég lét undan.
Systir hennar, sem er ógift og býr hér í
Reykjavík, lofaði að taka að sér heimilið og
þar með var því borgið.
Ferðin hófst eftir 3 daga með langri dag-
leið og ég var úrvinda þegar við komum í
næturstað. Eftir kvöldmatinn sátum við sam-
an inni í herbergi hjónanna og fengum okkur
glas af léttu víni. Ég keðjureykti allan tím-
ann og leið bölvanlega. Áður en ég fór inn
til mín, spurði ég mágkonu mína hvort hún
5
L