Samtíðin - 01.07.1935, Blaðsíða 11

SAMTÍÐIN
9
viðaði að sér bókum og læsi þá það,
sem hann kæmist yfir. En hann kvað
ekki lesa bækur sínar í þeirri röð,
sem þær verða fyrir honum, heldur
flokkar hann þær að sögn eftir efni,
að hætti sumra fræðimanna, áður en
hann brýtur þær til mergjar.
Þegar lllgresi kom út 1924, seldist
það ört, eins og vænta mátti. Hefir til
skamms tíma verið talið, að bókin
væri uppseld með öllu. En á dögun-
um, um líkt leyti og það vitnaðist, að
til væru 30 eintök af Kviðlingum
Kristjáns N. Júlíusar óbrunnin í ver-
öldinni, komu einnig nokkur eintök
af ljóðabók Arnar Arnarsonar í leit-
irnar. Nú má gera ráð fyrir því, að
þessi fáu eintök af bókinni gangi til
þurðar á örskömmum tíma. Þá er hún
orðin gersamlega ófáanleg öldum og
óbornum, nema gömul eintök. Slíkt
er ilt, og er að mínu áliti sjálfgert að
gefa bókina út að nýju. Ætti ný út-
gáfa af ljóðum Arnar að verða all-
stór bók, því að sagt er, að skáldið
eigi þó nokkur óprentuð kvæði í fór-
um sínum. Ekki er mér kunnugt um,
að Örn hafi ort í óbundnu máli, en
þar sem ég er manninum gersamlega
ókunnugur, má vel vera að svo sé.
Heyrst hefir, að skáldið hafi skrifað
mjög skarpleg og skemtileg bréf, og
er trúlegt, að slík gögn mættu verða
síðari tíma mönnum til aukins skiln-
ings á þessum sérkennilega nöfundi,
sem hingað til hefir þrátt fyrir mak-
lega frægð dulist samtíðarmönnum
sínum alveg furðulega.
Örn Arnarson hefir ort kvæði, sem
hann kallar Ásrún. í því kvæði er
hann hvorki glettinn né hæðinn né
bitur eins og sums staðar annars
staðar, heldur ástaskáld í fremstu
röð.
Kvæðið er svona:
I.
Kvöldið var skuggasælt, hlýtt og hljótt
og himininn prýddur stjörnum;
öldurnar vögguðu okkur rótt,
tveim austfirskum sveitabörnum.
Á þilfari undum við, ég og þú,
og indælt var saman að dreyma;
við ætluðum okkur að byggja brú
til bæjanna okkar heima.
Við ætluðum okkur að byggja brú,
sem bæri á milli stranda,
og gengjum við alein, ég og þú,
til ónumdra sólskinslanda.
En aldrei varð hún bygð sú brú,
og börnin er hætt að dreyma.
Ég er á flótta, en fangi þú
í firðinum þínum heima.
II.
Á gatnamótum myrkurs og dags
við mættumst í hinsta sinni.
Það mót var mér gjöf, sem þú
gleymdir strax,
en geymi ég enn í minni.
1 rödd þinni sumarið söng og hló,
úr sólskini voru þín klæði,
en mín voru úr haustsins húmi og ró
og hélu að öðrum þræði.
Og þú varst í fylgd með sumri og sól
til suðursins hlýju geima,
en ég fór með nótt að norðurpól,
í nepjunni á ég heima.