Samtíðin - 01.07.1935, Side 24

22
SAMTÍÐIN
sonar, Grautar Halli, Grafminning,
Kláusarvísur, Sigurðarvísur, Vísur
til Odds Hjaltalíns og Aravísur. Hér
verður þess vart, að Bjarni gat átt
það til að vera hæðinn, enda þótt
slíkt sé ekki drottnandi einkenni á
kveðskap hans. Grafminning sýnir
oss líka, að Bjarni gat verið alt ann-
að en sorgbitið erfiljóðaskáld. Hún
er á þessa leið:
Getinn í pukri eins og allir,
aleinn í pukri fæðast vann,
í pukri saug og drakk úr dalli,
dafnaði’ í pukri allvel hann,
kvæntist í pukri’, í pukri dó,
i pukri liggur hér með ró.
Þetta kvæði dregur nokkurn dám af
orðaleikjum, sem koma fyrir í latínu-
kveðskap.
Bjarna Thorarensen var ekki lagið
að yrkja um íslenska náttúrufegurð,
þó að hann elskaði ekki einungis
Fljótshlíðina, heldur og landið í heild
sinni. Hér skildi hann og Jónas Hall-
grímsson. Það er býsna ólíkur blær
á Fljótshlíðarkvæði Bjarna og lýs-
ingu þeirri á Hlíðinni, sem Jónas hef-
ir greipt inn í kvæðið Gunnarshólma,
og hefir Bjarni þó vafalaust vandað
sig eftir föngum, þar sem hann minn-
ist Hlíðarinnar í upphafi kvæðisins.
En engan mun furða, þótt hann væri
ekki í þessum efnum jafnoki Jónas-
ar, náttúrufræðingsins, sem kunni
betur en aðrir menn að laða fram í
kvæðum sínum töfra lands vors.
Ekki skorti Bjarna Thorarensen
viðkvæmni, eins og m. a. kemur fram
í kvæðinu Sálmur Davíðs, tuttugasti
og þriðji. Það byrjar svona:
Herrann er minn hirðir,
hvergi mun mig bresta,
lætur á grænum grundum
mig ganga til beitar
og mig leiðir Ijúfur
lind að rennandi, drottinn,
velur mér svo vökvann
að vatnsbóli hreinu.
En síðasta erindi kvæðisins er á
þessa leið:
Mun, það eftir er ævi
ólifað minnar,
gæska góð og miskunn
ganga mér í sporum.
Mun ég æ, uns aldir
allar af jörðu hverfa,
í höllu drottins hárri
heimili eiga.
Svo hjartnæmt og innilega kvað
lögfræðingurinn og dómarinn, sem
öll manndómsár sín átti sér „ból
uppi á jökultindi" hefðarinnar, þar,
sem nöðrur öfundar og kotungshátt-
ar nístu hann löngum, enda getur
hann óvildarmanna sinna í kvæðinu.
IV.
Á það skortir mjög, að til sé við-
unandi ævisaga um Bjarna skáld
Thorarensen, og er hann þó einn hinn
glæsilegasti maður í þjóðskáldaröð
íslendinga. Jónas Hallgrímsson kall-
aði Bjarna „þrekmennið glaða“ og
felst í þeim orðum brot af hárréttri
mannlýsingu. En til þess að unt sé
að skrifa ævisögu Bjarna, þarf að
gera mikla rannsókn um ætt hans,
öld og ævistarf. Við samning þessa
greinarkorns hefi ég ekki stuðst við
önnur gögn en ljóðabók Bjarna frá