Samtíðin - 01.11.1942, Blaðsíða 9

SAMTIÐIN
0
Vér getum ekki afstýrt því, að ís
kunni að leggjast að landi voru. En
er allur ís horfinn frá hjartanu? Mér
finnst oft ástæða til þess, að vér
nemum staðar og lnigsum um þjóð-
líf vort, er vér minnumst þessara
orða:
Ollum hafís verri er hjartans ís,
er heltekur skyldunnar ]>or.
Of hann grípur þjóð, þá er glötunin vís,
þá gagnar ei sól né vor.
—o—
minntist á hinn fagra sálm.
har er oss þannig lýst, að vér séum
fáir, fátækir, smáir, og að land vort
sé kalt.
Er þetta skoðun fslendinga? Eru
þeir ekki einmitt ríkir og miklir
menn? Hér er nóg af peningum. Það
vantar liúsnæði. Það er sorgleg stað-
reynd. En ef peningar geta bætt úr
vandræðunum, þá eru þeir í hoði. I
ólaðinu i dag er þessi auglýsing:
»5000 krónur fær sá, sem útvegar
mér 3—1 herbergi.“ En nú sést það,
:>ð eittlivað kann að ama að, þó að
»111 breytist í gull eða réttara sagt í
seðla.
Það var einu sinni maður, sem
;>fti þá ósk eina, að hann gæti eign-
»zt nóg af guIli.Töframaðurinn mætti
lionum og leiddi liann að helli einum.
I^enti lnmn lionum á gullhrúgurnar,
sem voru þar inni i hellinum, og
sagði, að Iiann mætti eiga allt gullið.
álaðurinn varð frá sér numinn af
fognuði. En töframaðurinn spurði,
hvorl hann vildi ekki binda þráðar-
spotta við steininn hjá hellismunn-
^hum, svo að hann með þráðinn í
hendinni kæmist aftur út i dagsbirt-
»na. En hinn hamiugjusami gulleig-
andi kvaðst vel niundu rata. Þegar
inn í hellinn kom, tók hann gullið
feginshendi. En hvað sá liann? Nýj-
an lielli og meira gull. Þangað liéll
liann og svo lengra og lengra. Nóg
af gulli. En þar inni í einuni hellin-
um dó hann úr Iiungri, af þvi að liann
liafði gleymt að hafa með sér þráð-
inn, svo að hann gæti komizt út úr
hellinum.
Það er mikið af peninguni á ís-
landi í dag. En er þráðurinn nógu
sterkur? Ed- lianii nógu vel bundinn
við dyrústafinn ?
Áreiðanlega er. illa farið, ef vér
gleynnim liinni sígildu setningu:
„Hvað niun það stoða nianninn, þótl
hann vinni allan heiminn, en fyrir-
gjöri sálu sinni?“
—o—
Það sjá allir, að ytri bagur liefir
blómgazt hjá oss, er aðrir hafa búið
við skort og nevð. En er þá allt í
lagi? Þekkir þjóð vor sinn vitjunar-
tíma? Hvernig er ættjarðarástin?
Það er .enginn vandi að hrópa
„húrra“ fyrir fslandi. En livar stönd-
um vér, ef kallað er á fórnina? Það
er víða grátið nú í þjáðum lieimi. En
þvkir niönnum ástæða til að gráta
yfir fslandi? Það liafa ekki verið
liinir lökustu nienn, sem hafa fundið
til sársauka, er þeir hafa séð hel-
sár þjóðar sinnar. Hinn merki rit-
höfundur, Goldschmidt, var af Gyð-
ingaættum. Hann kom á ferðalagi
lil Rómaborgar og sá þar hinn fagra
sigurboga Titusar keisara. En Titus
hafði farið herferð til Jerúsalem og
meðal annars látið leggja musterið
í áuðn. Þegar Goldschmidt sá mynd-
irnar á sigiirbogamini og horfði á