Samtíðin - 01.11.1942, Side 19

SAMTIÐIN
15
nú drenginn minn. Ég var sannfærð-
ur uni, að Ingi lávarður ætlaði sér að
gera mér allt það til aniska, sem í
lians valdi stæði. En livað' gat ég gert?
Hver mundi leggja trúnað á orð mín
— atvinnulauss málara, veiðiþjófs og
föður drengs, sem ekki væri starfa
sínum vaxinn?
Ég varð satt að segja ekkert hissa,
l>egar mér var tilkynnt, að ég yrði að
flytja úr kofanum minum. Þeir
sögðu, að það vrði að rífa kofann,
svo að hægt yrði að hreikka veginn.
Það má vel vera, að þetta sé á rðkum
hvggt— en Ingi lávarður var land-
eigandinn, og hann er auk þess for-
maður í samgöngumálanefnd hér-
aðsins.
En nú var kominn tími til þess, að
higi lávarður gerði það lýðum ljóst,
hve mildur og mannúðlegur liann
var, svo að allir þorpsbúarnir segðu,
að hann væri bæði nærgætinn og ör-
látur við smælingjana. Hann bauð
mér vinnumannsstarf hjá sér, mér,
sem var örmæddur atvinnuleysingi,
hafði gerzt hrotlegur við lögin og átti
ekki einu sinni þak yfir höfúðið.
Hann hauð mér meira að segja kofa
•'I íbúðar á hallarlóðinni. En hann
sagði líka, að sig vantaði pilt til að-
s loða r garðyrkjumanninum, og það
starf gæti sonur minn fengið. Og
hann sagðist mundu borga mér tvær
gmeur á viku — mér er kunnugt um,
hann borgaði vinnumanninum,
sem var hjá honum á undan mér,
l)I-jú pund á viku.
Ég get ekki hafnað þessu boði fyr-
h' hönd okkar feðganna. Ég veit full-
veh að ég er að selja okkur i þræl-
hóip, en ég á ekki annars úrkpsta
mér til bjargar. Allt þetta mótlæti
liefur legið á mér eins og' mara og
lamað sálarrósemi mína þrjá undan-
farna mánuði, og ég get ekki afhor-
ið þetta lengur.
Ég veit, að ég átli ekki að taka við
þessum 10 sterliiigspundum, en ég
þoli ekki lengur þessa sifelldu fanta-
meðferð, og ég ætla að gjalda fvrir
misgjörð mina.
En það veit góður guð, að ef þessi
maður hættir ekki að refsa mér, þá
getur farið svo, að þyngri glæpur
hvíli á herðum mér en meðvitundin
um að hafa þegið þessi 10 sterlings-
pund.
V/" MSUM kann að þykja það ótrú-
legt á þessari miklu olíuvinnslu-
cild, að allt samanlagt liráolíumagn,
sem hingað til hefur verið unnið úr,
mundi ekki fylla holu, sem væri 1
teniugsmíla að stærð.
(Dr. Gustav Egloff í tínraritinu
Science).
RIÐ 1939 neytti hver fulltiða
maður að meðaltali 100 pund-
um minni fæðu í Bandaríkjunum en
árið 1900. Þetta er þannig skýrt, að
nú á tímum leysa vélar cill erfiðustu
líkamlegu störfin af hendi, þar í
landi, hvort lieldur er í verksmiðjum,
á heimilum eða úti á ökrunum. Með
minnkandi áreynslu þurfa menn
minna að horða.
(U. S. Department of Agriculture).
— Óskaplega heitir þetta skip
skrítnu nafni: — MMMMMMaría?!
— Eigandinn, sem skírði það,
slamaði nefnilega.