Samtíðin - 01.05.1944, Blaðsíða 7

SAMTiÐIN
Maí 1944 Nr. 102 11. árg., 4. hefti
ÚTGEPANDI: SIGURÐUR SKÚLASON MAGISTER. UM ÚTGÁPUNA SJÁ BLS. 32
NÝLEGA las ég í ameríksku blaði und-
ir fyrirsögninni Sex gæfuleið-
i r grein eftir forseta stóriðjufyrirtækis-
ins General Motors, og endursegi
ég hana hér í lauslegri þýðingu: „Þeim,
sem vill höndla gæfuna, eri fyrst og
fremst þörf nægilegs viljastyrks og þreks
til að ákvarða, hvað hann eigi að að-
hafast. Slíkt er honum miklu notadrýgra
en að grípa jafnan gæs, þegar gefst. Ung-
ur maður, sem er fær um að hætta tafar-
laust að reykja, þegar hann finnur, ao
það skaðar hann, eða loka fyrir útvarp-
ið, er það glepur hann og rænir um of
tíma hans frá námi, er þegar kominn
spölkorn inn á gæfubrautina. Enginn,
sem er þess ómegnugur að hafa hemil á
sjálfum sér, getur vænzt þess, að aðrir
hlýði honum. Við getum aldrei orðið gæfu-
menn, nema við séum þess albúnir að
dæma sjálf okkur á sama hátt og við
dæmum aðra. Flest erum við drenglunduð
í leikjum við aðra. En þegar á milli ber
úti á götu eða inni í skrifstofunni, er furðu
oft öðru máli að gegna. í nútímaþjóðfé-
lagi eru þegnarnir það margvíslega háð-
ir hver öðrum og hver einstaklingur á
þar svo mikið undir velferð heildarinn-
ar, að umburðarlyndi gagnvart skoðun-
um annarra er mikilsverðara en verið hef-
ur nokkuru sinni fyrr.
Ekki er frekar unnt að dæma menn
eftir útliti þeirra heldur en vér getum
ályktað um þanþol stáls af gljáa þess.
Staðreyndir eru staðreyndir, hvaða áhrif
svo sem þær kunna að hafa á okkur.
Verum því aldrei uppnæm fyrir þeim.
Förum að dæmi verkfræðingsins, sem
verður að fást við efnin eins og þau koma
fyrir og semja sig að lögmálum náttúr-
unnar, ef hann á að smíða nothæfa vél,
gera brú, sem hefur nægilegt burðarþol,
eða reisa hús, sem ekki á að hrynja.
Jafnvel smábörn missa allt traust á full-
orðnum manni, sem hefur lofað þeim
sælgæti, en svikið síðan þetta loforð sitt.
Við rekum okkur hvarvetna á þessa stað-
reynd. Fólk er ekki einvörðungu dæmt
fyrir þau verk, sem það innir af hendi,
heldur og fyrir það, að hve miklu leyti
það uppfyllir þau loforð, sem það hefur
gefið eða lýst sig reiðubúið að efna. Það
er hér um bil jafn óheppilegt að lofa því,
sem menn eru lítt eða ekki færir um að
efna, eins og hitt, að tjá sig reiðubúinn
til þess, er menn hafa aldrei ætlað sér
að framkvæma.
Letingjar eru ógæfusömustu manntetur,
sem ég hef kynnzt á lífsleiðinni. Það er
nauðsynlegt, að við gerum okkur full-
komlega grein fyrir því, að starfið er veru-
legur hluti af lífshamingju mannkynsins.
Þetta ber ekki svo að skilja, að vinnan
sé ^inungis tæki í gæfuleitinni. Starfs-
gleðin sjálf (sem nú á tímum á ekki upp
á pallborðið hjá þeim, sem sífellt eru að
reyna til að koma fólki í skilning um, að
líkamleg störf séu einungis áþján) er eitt-
hvert dýrmætasta hnoss, sem hugsazt get-
ur. — Berstu hinni góðu baráttu. Gerðu
þér í upphafi Ijóst, að þér er alls ekki
unnt að haga rás viðburðanna eftir vild,
því að lífið hlítir sínum eigin lögum, en
ekki mannasetningum. Vertu jafnan gunn-
reifur í baráttunni, þótt stundum gefi
á bátinn.
SAMTÍÐIN getur glatt lesendur sína
með því, að aldrei hefur jafnmikið af
merkum og læsilegum greinum verið fyrir-
liggjandi og nú Munu þær birtast í næstu
heftum. Þá hefur eftirlætishöfundur vor,
Hans klaufi, nú sent oss tvær smá-
sögur, en ýmsir hafa beðið með óþreyju
eftir nýjum sögum frá honum. Sendið
Samtíðinni marga nýja kaupendur!