Samtíðin - 01.05.1944, Síða 16

12
SAMTÍÐIN
EDWARD STEVENSON:
117. saga Samtíðarinnar
Dauðadómur
a
EIR IIÖFÐU komiS og farið
hver á fætur öðrum, nærri þvi
eins og einhver þaulæfður leikstjóri
hefði stjórnað inn- og útgöngu þeirra.
Þetta voru sendiherrar Englands,
Ameríku, Ítalíu og Þýzkalands.
Hversu ólík sem sjónarmið þeirra
í öðrum efnum kunna að hafa veiáð,
er eitt þó vist, að í þessu efni voru
þeir allir öldungis sammála. Manuel
Diaz hrosti gremjulega. Hinn afsetti
forseti hafði þó að minnsta kosti
áunnið sér ærna hylli meðal hinna
erlendu sendisveita, hugsaði hann.
Þeir létu þess að vísu kurteislega
getið, að engan veginn hæri að líta
á komu þeirra hingað sem opinhera
heimsókn. Þeir kváðust mæla
hér sem vinir, en ekki sem pólitískir
sendimenn. Þeir kváðust telja það
víst, að rikisstjórnir þeirra mundu
viðurkenna hina nýju stjórn miklu
fúslegar, ef engum refsiaðgerðum
yrði beitt gegn Moralesi, fyrrverandi
forseta, og ef honum yrði leyft að
liverfa óáreittum úr landi og velja sér
sómasamlegan samastað. Hins vegar
mundu ríkisstjórnir þeirra taka það
mjög óstinnt upp, ef hinn óhamingju-
sami forseti yrði tekinn af lífi eða
þótt ekki væri nema það, að hann
yrði hnepptur í varðhald.
Þeir vissu, hvað þeir sungu, þessir
stjórnarerindrekar. Þeim var það
fyllilega Ijóst, að hin nýja stjórn
mundi vera illa sett og meira að
segja í verstu klípu, ef stórveldin
neituðu að viðurkenna hana. Diaz
varp öndinni mæðulega. Enda þótt
hann æli i hrjósti sér brennandi hat-
ur til Juans Moralesar — og það
ekki að ástæðulausu — vissi hann,
að velferð landsins yrði að meta
meira en persónulegar skoðanir
hans sjálfs. Hann hafði ekki steypt
einræðisherranum Moralesi af stóli
til þess eins að geta sjálfur komið
fram hefnd gegn honum.
Hann gekk hratt um gólf í skrif-
stofu sinni og honum var órótt inn-
an brjósts. Hann var horaður og
renglulegur, líkami hans hafði látið
á sjá eftir tveggja ára vist í einni af
hitaheltis-fangabúðum Moralesar,
þar sem sólarhitinn var óþolandi.
Sólbrennt andlit hans var hrukkótt
og svipurinn hörkulegur. Jafnframt
þvi sem liann gekk um gólf, bölvaði
hann í hljóði óleik þeim, sem for-
sjónin liafi gert honum. Hvers vegna
hafði flugvél Moralesar eyðilagzt?
Af hverju hafði hrappurinn ekki
komizt undan? Ýmislegt hefði verið
miklu hægara viðfangs, ef Moralesi
hefði tekizt að strjúka.
Dyr opnuðust, og ritari kom inn.
— Morales er hér, yðar hágöfgi,
mælti hann.
Diaz hristi höfuðið. — Ekki há-
göfgi enn þá, Pedro, en ef til vill
eftir kosninguna.
— Kosningin er ekld annað en