Samtíðin - 01.05.1944, Qupperneq 17

SAMTÍÐIN
13
formsatriði, yðar hágöfgi. Þjóðin
tignar yður.
— Rétt er það, hugsaði Diaz. Það
var farið að jafna honum við sjálfan
Bolivar. En hvort mundi þjóðin fall-
ast á það, sem liann var nú í þann
veginn að gera? Skyldi vera svo auð-
velt að svala hefndarþorsta hennar?
— Sjáið um, að allt sé tilbúið,
Pedro, mælti hann, og látið Morales
siðan koma inn.
Hann settist við skrifhorð sitt, tók
skammbyssu úr einni af skúffum
þess, leit á hana með daufu ánægju-
brosi og stakk henni því næst í vasa
sinn. Hann var svo niðursokkinn i
hugsanir sínar, að hann heyrði ekki
liávaðann frá mönnunum, er voru
að undirbúa það, sem nú skyldi
framkvæmt verða. Það var ekki fyrr
en skjallbjörtum kastljósum hafði
verið beint á hann sjálfan, að hann
rankaði við sér. Bak við skrifborð
hans hafði verið komið fyrir ljós-
kösturum og ofan af palli, sem þar
hafði verið reistur, var tveim kvik-
myndatökuvélum beint að honum.
Bak við sitt hvora vélina stóð mynda-
tökumaður.
— Allt er tilbúið, mælti Pedro. —
Það er verið að koma með hann
Morales.
Drykklanga stund eftir að Pedro
var farinn, var Diaz einsamall ásamt
myndatökumönnunum í hinni björtu
og þöglu stofu. Því næst var hurð-
inni hrundið upp, Morales kom inn,
og að því búnu luktust dyrnar
hljóðlaust á hæla honum. Hann leit
fyrst óttasleginn á ljóslcastarana og
kvikmyndavélarnar, en starði því
næst á litla manninn, er sat við skrif-
borðið. Ótti og slcelfing voru mörkuð
í svip lians.
— Standið þér hérna fyrir framan
skrifhorðið, Morales! mælti Diaz.
Morales nálgaðist skrifborðið,
titrandi á beinunum. Diaz virti hann
gaumgæfilega fyrir sér. Járnfurstinn
frá Andes — nafngift, sem Morales
iiafði verið heldur en elcki hreykinn
af — hafði breytzt mikið, síðan hann
var hnepptur í varðhald. Þessi hnar-
'reisti maður var nú bevgjulegur,
augu hans voru sljó og halcan, sem
áður hafði skagað fram og verið
eins konar vörumerki á þessari virðu-
legu persónu, var nú ekki framar
neitt herská að þvi, er virtist.
— Vinir yðar úr sendisveitunum
hafa verið hér, mælti Diaz stillilega.
Það glaðnaði sýnilega yfir Morales
við þessar upplýsingar, en hann svar-
aði engu.
— Þeir vilja láta okkur þyrma lífi
yðar, hélt Diaz áfram. — Þeir hafa
gefið í skyn, að ef þér verðið drep-
inn, geti farið svo, að nokkur drátt-
ur verði á því, að hið nýja stjórnar-
fyrirkomulag okkar öðlist viður-
kenningu.
— Mér er gersamlega ókunnugt
um allt þetta, herra Diaz, mælti
Morales með hásri röddu. — Ég sver
það við alla heilaga menn!
— Ég er viss um, að það er rétt,
anzaði Diaz þurrlega. — Þeir gera
þetta i viðurkenningarskjmi fyrir þá
greiðvikni, sem þér hafið auðsýnt
þeim á kostnað landsins okkar. Að
minnsta kosti sagði ég þeim, að ég
gæti ekki tekið neitt tillit til sliks.
— Herra Diaz!
— Ég hef ekkert vald, Morales,