Samtíðin - 01.05.1946, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
ÁSTRÍÐUR G. EGGERTSDÓTTIR
GRAFREITIR VDRIR
□ G GRÓANDINN
Ástríður G. Eggertsdóttir
FÁTT GETUR unaöslegra en að
nálgast strendur ættjarðarinnar
eftir langa fjarveru. Allt neikvætt
er þaggað; eftir lifir aðeins ómur
gleðisöngsins: Heim, heim, því að
heima er bezt að vera. Þannig er
hugblær liins sanna sonar, sem
skynjar hin órjúfanlegu tengsl fóst-
urjarðarinnar. Allt, sem gleður, allt,
sem hryggir, slær því djúpt á strengi
hans viðkvæmu sálar.
Kjrkjugarðarnir okkar eru eitt af
því, sem hefur snortið mig djúpt,
ekki einungis vegna þess, að þeir
geyma minningu margra genginna
kynslóða, lieldur og vegna hins, að
mér finnst jreirn ekki nægur sómi
sýn'dur.
Ég dvaldist i franrandi landi. f
fjarveru minni lézt móðir mín hér
heima og var jarðsett í grafreit
sveitarinnar. Ég kom þar um kvöld.
Það var sem um Ieiði liennar hefði
verið farið með plógi, og enginn
liafði lagt þar eina einustu kveðju-
rós.
Hugurinn hvarflaði til .landsins,
sem ég var nýkomin frá. Þar höfðu
kirkjugarðarnir vakið einna mesta
aðdáun mína. Þangað lagði ég
leið mína, þegar ég þráði fegurð
og ró. Þar var allt umvafið yndis-
legum gróðri, og þeir voru skipu-
lagðir sem litlar horgir — litlar sof-
andi borgir. — Einn dagur að vori
var kallaður minningardagur. Þá
fóru allir með blóm á leiðin sín, og
margir fóru með svo mikið, að hægt
væri einnig að leg'gja þau á leiði
hins óþekkta. Þannig varð allur
kirkjugarðurinn fagurlega skrýdd-
ur fjöllitum blómum, og trén stóðu
með ljósgrænu, nýju brumi eða
laufi, ógleymanleg yndissjón, nokk-
uð, sem ekki er hægt að lýsa, að-
eins að njóta.
Hversu mikil andstæða er van-
liirtur og fegurðarsnauður kirkju-
reitur? En þannig eru allt of marg-
ir kirkjugarðarnir okkar.
Ég hef heimsótt tvö islenzk skóla-
setur. Þar eru kirkjugarðar. f öðr-
um þeirra ber mest á ryðguðum
járnkrossum, og slcipulagi óg rækt-