Samtíðin - 01.05.1946, Blaðsíða 22

Samtíðin - 01.05.1946, Blaðsíða 22
18 SAMTÍÐIN heræfingarnar, ætlað að ráða bót. Reyndin verðnr sú, að hvað hrædd- ir sem menn kunna að vera, leggja þeir þó alltaf út í orrustuna af ein- tómum vana, ef þeir hafa öðlazt næga hernaðarlega þjálfun. Og áður en varir, eru menn komnir út í eld- inn og farnir að berjast. Hér eru fáein ráð til þess að út- rýma hræðslunni með: 1. Aðliefstu eitthvað. Athöfn devf- ir liræðslu. 2. Návist annarra manna dregur úr hræðslunni. Menn ætlu umfram allt að vera það nálægt liver öðr- um, að þeir sæjust. 3. Samúðartilfinning hermannanna eyðir hræðslnnni. Þeir vita það, . að sifellt er höfð gát á þeim. í orrustu berst einn fyrir alla og' allir fyrir einn. 4. Þekking getur útrýmt hræðslu, og sannast þar hið fornkveðna, að mennt er máttur. Það er mjög mikilsvert, að liermennirnir séu fyfellt varaðir við yfirvofandi hættu jafnframt þvi, sem þeim er hent á, hvernig eigi að forð- ast hana og sigra ovininn. 5. Skapstilling er höfuðvopn gegn liræðslu. Ef menn venja sig á að æðrast aldrei, hvað sem á dynur, munu þeir hrátt öðlast furðu mikið hugrekki. 6. Þá er það mikil uppörvun að minnast þess, að tiltölulega fáir menn falla i orrustum og frem- ur fáir særast þar til ólífis. En það revnir oftar á hugrekki hermannsins en um það leyti, sem hann er að leggja til orrustu. Menn gela vclkzl á flekuin um úfin liöf tímunum saman og jafnvel vikum saman og horfzt þá sífellt í augu við dauðann. Menn geta lent í fanga- búðum, orðið hættulega veikir i fjarlægum löndum án nokkurra tengsla við þjóð sina og skyldfólk. Segja má, að í styrjöldum verði menn að þola flest það versta, sem hugzast getur i þessu lífi. Til eru þeir menn, sem ekki virð- ast kunna að hræðast. Þeir fyrii’- finnast í sérhverjum her og eru alls ekki fátið fvrirbrigði. Almennt er litið svo á, að þessir menn séu ekki andlega heilbrigðir. Venjan er sú, að sagt er um þá, að þá „vanti eitt- hvað“, sem svo er nefnt. Þessir menn eru taldir þó nokkuð liættuleg fvr- irbrigði í hernaði. Yfirleitt eru þeir frábærlega ógætnir og freista oft félaga sinna til óvarkárni. Það ber ósjaldan við, að þeim áskotn- ast heiðursmerki fvrir dirfsku, en mjög oft ana þeir beint út i opinn dauðann og láta lif sitt að þarflausu. Dirfska þeirra er ekki sprottin af hugrekki. Hugrekki er í því fólgið, að menn láta ekki vfirvofandi hættu raska ró sinni í neinu, að menn fram- kvæma fyrirætlanir sinar áhættunn- ar stund, þrátt fyrir eðlilega hræðslu. Hugrekki og ótti fá vel sajnrýmzt. En sá hermaður, sem á sér hugrekki, þarf enga liræðslu að óttast. Það, sem menn þekkja, er aldrei eins óttalegt og hitt, er þeir bera ekki kennsl á -— óvissan. Sú þekking, sem orsakar hræðslu á hættunnar stund og flestir andlega heilbrigðir menn sigi’ast á, er oft nytsamasta þekking, Seill þeir eiga sér.

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.