Samtíðin - 01.05.1946, Page 15

SAMTIÐIN
11
rón, því að liann Iiatar hann eins
og sjálfan skollann.
— Nú, vilið þið ekki, hvað hefur ■
skeð? sagði þriðji varalögreglumað-
urinn og vék sér sér að þeim.
— Er það ekki nýliðinn okkar?
Sælinú! Hvernig líkar þér í okkar
hóp?
— Alveg ijrýðilega, svaraði ' að-
spurður.
Iiann var tígulegur maður, föl-
leitur, og fór einkennisbúningurinn
honum mjög vel.
— Hvað varstu annars að segja?
spurði sá, sem fyrstur talaði.
— Ég? Já, að López sveilarfor-
ingi er dauður .... svaraði sá föl-
leiti.
— Manúel! Hvað erlu að segja?
Það er ómögulegt .... Ég sá liann
sjálfur í morgun, eins og ég sé þig
standa þarna ....
— Svona er það nú samt. Hann
var drepinn fvrir- liálftíma siðan af
Parrón, anzaði Manúel þessi þurr-
lega.
— Af Parrón? Hvar?
— Hér í borginni sjálfr'. Líkið af
López fannst uppi í Cuesta del Perro.
Alla setti liljóða, og Manúel fór
að blístra hergöngulag.
— Það gerir ellefu varalögreglu-
nienn á tæpri viku, sagði liðþjálfi
einn. Parrón ætlar sér auðsiáan-
lega að útrýma okkur! En livernig
getur hann verið hér í Granada?
Áttum við tkki að fara aó sakja
Iiann Jangt upp í fjöll?
Manúel hætti að blístra.
Kerling nokkur, sem var áhorf-
andi að glæpnum, segir, að er liann
hafði drepið Lóiiez, hefði hann liafi
orð á því, að ef við fæirnn aö leita
lians, skyldum við fá þá ánægju að
sjá hann .
— Þér er ekki fisjað saman, fé-
lagi að lala svona kæruleysislega
um þessa iduti. Það •n eins og þú
sért ekki hræddur við Parrón.
-— Hann er þó ekki nema maður,
svaraði Manúel og reigði sig.
— I raðirnar með ykkur! var nú
hrópað. Tveirn sveitum var fyllct og
nöfn þeirra, sem i þcim áltu að
vera, kölluð upp.
í þeim svifum kom tatarinn Here-
dia þar að og staðnæmdist, eins og
allir, til að liorfa á hinar glæsilegu
fylkingar. Tóku menn þá eftir, að
nýliðinn Manúel tók viðbragð, færði
sig út úr röðinni, eins og hann vildi
skýla sér á hak við félaga sina ....
I því bili varð Heredia litið til
lians. Tók hann þá undir sig stökk,
eins og naðra hefði bitið hann og
rauk samstundis af s’að eins og fæt-
ur toguðu til Heilags Híerónvmiis-
ar-götu.
Manúel þreif byssuna, miðaði
Iienni á eftir tataranum og hleypti
af.
Én annar varalögreglumaður
kippli í handlegginn á honum á sið-
asta augnabliki, svo að skotið
missti marks.
— Hann er brjálaður'. Manúcl er
ekki með sjálfum sér. Þessí vara-
liðsmaður hefur misst vitið. liróp-
uðu allir Iiver í kapp við annan, er
á horfðu bennan atburð.
Yfirmenn, liðþjálfar og áhorfend-
ur umkringdu manninn, sem revndi
með linúum og lmefum að slíta sig
lausan, en því meir sem hann ólmað-