Samtíðin - 01.04.1947, Qupperneq 18

14
SAMTÍÐIN
Hardy sagði Jim Stokes að vera
hægra megin og Spensley vinstra
megin við hana. Karlmennirnir höfðu
allir sagzt vera syndir. Hardy var
sjálfur milli spænsku stúlkunnar og
frú Forsythe og maðurinn hennar
vinstra megin við hana. Á hægri
hönd lionum var svo ungfrú Norris
og Brent vinstra megin við hana.
„Þetta verður sjálfsagt ágætt, eins
og á stendui’," hugsaði Maxine, „en
ekki hefði ég raðað þeim svona við
miðdegisverðarborð.“ Hin fjarstæða
hugsun, að þetta væri matborð, á-
sótti Maxine. Sporöskjulagaður
hringurinn, myndaður úr björgunar-
hringjum, minnti á matborð. Höfuð
og herðar fólksins stóðu upp úr sjón-
um — það voru gestirnir. Hún hafði
orð á þessu við Brent. Hann kink-
aði kolli. „Ég vona, að fyrsti rétt-
urinn sé vel heit súpa,“ sagði liann.
„Haldið ykkur þétt saman og hald-
ið ykkur fast,“ kallaði flugmaðurinn.
„Þeir, sem eru syndir, geta skipt
um hönd öðru hvoru, en hinir verða
að halda sér fast með báðum liönd-
um. Það verður saga til næsta bæjar,
þegar við verðum öll komin heim til
okkar,“ bætti hann góðlátlega við.
„Við höfum samband við tvö skip.
„Haldið þér, að þau sjái okkur?
Skyggnið er ekki gott,“ greip For-
sythe fram í fyrir honum. „Þeir leita
okkar og þeir hafa sterk leitarljós,"
anzaði flugmaðurinn. „Þangað til
skulum við æfa okkur í að kalla öll
í einu til þess að hjálpa þeim að
finna okkur, þegar við sjáum skip
koma. Svona: . Hallóóóó, hallóóóó.
Reynið þið, öll i einu, 1-2-3:
Hallóóóó“. Þau æfðu sig, þangað til
þau voru orðin hás. Það gaf þeim að
minnsta kosti siðferðilegt þrek, þó að
árangurinn yrði enginn annar. Max-
ine sá það á hverju andliti, þegar hún
leit í kringum sig, nema á Carrillo;
hún starði út í bláinn eins og stein-
gervingur. Allir hinir léku hlutverk
sín með prjrði. Billie Bowen var að
spauga við Stokes. Maxine dáðist að
þeim. Það var gott að vera nálægt
svona fólki á hættustund. Forsythe-
hjónin ræddust við. Einhver spurði,
hvað klukkan væri. Enginn vissi það,
en j'msir gizkuðu á það. Warren hélt,
að hún væri kringum hálf þrjú. Stok-
es samþykkti það. „Ef svo er, höfum
við verið í sjónum í tvær ldukku-
stundir,“ sagði Arensky. Maxine varð
litið til hans. Hann var mjög fölur,
og bindið um höfuð hans var blóð-
ugt, en hann horfðist í augu við hana
og brosti, svo að skein í hvítar tenn-
urnar. „Fer vel um yður?“ spurði
liann kurteisislega. „Prýðilega,“ svar-
aði hún og reyndi að brosa á móti.
„En sár yðar, er það?“ .. . „Það er
ekkert,“ sagði hann og leit til Car-
rillo. Hún virti liann ekki viðlits.
Spensley synti í kringum hringinn
til að liðka sig, eins og hann komst
að orði. öllum var ljóst, að hann var
hræddur. Hardy horfði kuldalega til
hans, en gerði enga athugasemd.
Ungfrú Bowen bað hann að færa sér
brauðsneið, næst þegar hann kæmi.
„Það er ekki af því, að ég sé að finna
að,“ sagði hún, „en þjónarnir hér
eru ekki eins liprir og þeir, sem ég
er vön.“ Florence Norris hló. Þetta
hlaut að laka enda. Það gat ekki
gengið svona til lengdar. Þrettán
manns svamlandi úti i reginhafi,