Samtíðin - 01.12.1953, Blaðsíða 18

Samtíðin - 01.12.1953, Blaðsíða 18
12 SAMTÍÐIN Uinnur ^igtnundi ’.óion , oý nunfat* „Ég veit öngvan meiri harm“ KONRÁÐ GÍSLASON varð fyrir þeira harmi árið 1846 að missa unnustu sina, unga og efnilega stúlku, er hann hafði verið trúlofaður um skeið. Þessi at- burður gekk honum svo nærri, að all- lengi á eftir var liann varla mönnum sinnandi. Bréf það, sem hér fer á eftir, ritaði hann um þetta leyti vini sínum og skólabróður, síra Stefáni Þorvaldssyni, siðar prófasti í Stafholti. Lýsir það skap- lyndi Iíonráðs, sem var alvörumaður mikill, þó að hann hefði oft ó reiðum liöndum hnyttni og gamanyrði, þegar bet- ur blés. — Bréfið hefur orðið fyrir skemmdum, og eru settir hér ...., þar sem orð eru ólæsileg. Berlín, 14. sept. 1846. Hjartkæri elskulegi vinur rninn! Ég er nú þréyttur á að reyna til að hafa af fyrir mér með öllu móti, það er með öðrum orðum: á því að reyna til að flýja fyrir sjálfum mér. Guð gæfi ég hefði þig hjá mér, elsku- legi Stefán minn, svo ég gæti notiö allra þeirra huggunarorða, sem vin- átta þin til mín léti þér verða a rnunni. Ég hef nú reynt hvorttveggja: hæði hvað lífið getur verið óumræði- lega sælt og livað jtað getur verið óumræðilega ófarsælt. Mér er ekki tamt að gráta (nema af gléði við hlið unnustu minnar, meðan hún lifði), en ég get nú með engu móli tára bundizt, þegar ég hugsa eða skrifa um ástand rnitt — og þessi tár hafa haldið við lifi mínu allt að þessu; en líf mitt er nú einskis vert: ekkert gleður mig, allt er mér tóml og dautt. Ef það væri ekki skylda niín að lifa, vegna hins og þessa, sem ég hef tekizt á hendur, hefði ég samt varla látið dauða rninn dragast svo lengi; en það er ódrengilegt að enda ekki loforð sín, ef maður getur það með nokkru móti. Það aftrar mér frá að yfirgefa lífið, og hitt annað, að hvað óumræðilega sár sem end- urminningin er, þá get ég þó ekki verið án hennar; en ég er hræddur um, að þegar dauðinn kemur, þá sé allri endurminningu lokið. Ég hef æfinlega verið veikur að trúa, bæði á guð og ódauðlegleikann, nema þa stuttu stund, sem mér gekk allt að óskum, af því ég hafði öðlazt það, sem er ótal þúsund sinnum dýrmæt- ara en allt annað i heiminum; en síðan dauðinn svipti mig því, þá er, að kalla, hver trúar neisti útkulnaður í Iijarta mínu. Það kann að vera synd í þínum augum; en ef þú vissir, hvað ég hef tekið út, og hvað tek út, sí- felldlega, í vöku og svefni, af óum- ræðilegum söknuði, j)á mundirðu samt vægari i dómi; því það er ekki náttúra mín að batna við mótlætið, hvað feginn sem ég vildi. Ég hef æfinlega verið fúsari að gangast fyrii góðu en fyrir illu. — Segðu mér: hvað á ég að gera, ekki til þess að lífið geti orðið mér þolanlegt (þvi lif, sem er J)olanlegt aðeins, finnst mér verra en ekkert líf), heldur til þess J)að geti orðið mér inndælt? Mig langar til einskis; ég sækist eftir öngvu; ekkert gleður mig. Þó mér

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.