Samtíðin - 01.06.1956, Qupperneq 13

SAMTÍÐIN
9
!-2“: !' 2DB. saga SAMTÍÐARINNAR -
Ægileg nótt
Framh.
TlU DAGA SAMFLEYTT fvlgdist
ég ásamt hermönnum mínum meö
majórnum og frú hans, sló tjöldum
með þeim og neytti allra máltiða við
sama horð og þau. Og með hverjum
deginum, sem leið, varð ég ástfangn-
ari i frúnni. Sólskinið í Afriku er
heitt og vekur meiri ólgu í blóðinu
en maður á að venjast. Við vorum
hæði ung, og því er ekki að leyna,
að frúin var óspör á ástúðina við mig.
Þið verðið nú líka að hafa i liuga, að
ég var eini maðurinn, sem hún gat
gefið sig að i tjöldunum. Majórinn
var á sífelldu veiðisnatti með fylgd-
annönnum sínum, og það kom því
alltaf í minn hlut að vera lijá henni
á daginn. Það væri synd að segja, að
ég hefði unað illa hlutskipti mínu.
Á ellefta degi komum við til stærð-
ar þorps, og þá gerðist nokkuð ný-
stárlegt: svertingjarnir þar og höfð-i
ingi þeirra tóku okkur tveim hönd-
Um og fögnuðu okkur með einlægri
hrifningu. Höfðinginn liafði fyrr hitt
hvíta menn og orðið vel til þeirra.
Okkur voru fengnir nokkrir kofar til
afnota og gnægð vista, og auk þess
lofaði höfðinginn að láta efna til
nieiri háttar liátíðahalds okkur til
heiðurs. Við héldum nú þarna nokkra
(laga kyrru fyrir, og kvöldið áður en
við ætluðum að lialda burt þaðan,
höfðu bumburnar hljómað og kallað
fólk til þorpsins úr nærliggjandi
skógum. Hátíðin skyldi hefjast.
Við höfðum tyllt okkur á nokkrar
ábreiður, sem breiddar liöfðu verið á
jörðina, úti fyrir kofum okkar, og á
bersvæðinu fyrir framan okkur hófst
dansinn með allri þeirri viðhöfn, sem
innbornir menn einir kunna að túlka,
þegar þeir setja hátíð á svið. 1 aug-
um okkar Lísu, konu majórsins, var
þetta stórkostlegur viðburður. Majór-
inn kvaðst aftur á móti enga ánægju
liafa af að horfa á eitthvert sprellu-
verk í fáeinum hálftrylltum svert-
ingjahjálfum, en stakk liins vegar
upp á því, að svertingjahöfðinginn
drykki með sér viskíflösku. Hann var
auðvitað himinlifandi og barnslega
glaður vfir þessum heiðri og varð
óðara pöddufullur. En við Lísa tvö
sátum þarna og horfðum hugfang-
in á þennan einstæða sjónleik, sem
fór fram andspænis okkur, umkringd
frumskógi, leirkofum, náttmvrkri og
nöktum svertingjum.
Bumbur voru barðar. Söngurinn
hljómaði frá raddfærum hinna
svörtu söngvara. Reykurinn frá eld-
unum var ramtnur, og það var blæja-
logn. Allt var ákaflega frumstætt.
Alls staðar ríkti gleði manneðlisins
yfir lífinu og tilverunni, ástin milli
kynjanna. Dansinn varð sí og æ
trylltari, meira eggjandi en áður og
loks æðisgenginn. Hróp dansendanna
urðu dýrslegri og dýrslegri. Allt þetta
varð að megnasta töfradrykk fyrir
okkur tvö, unglingana, sem sátum
þarna gagntekin og störðum á það,
sem fram fór. Við héldumst í hendur
og gleymdum stund og stað. Við
skvnjuðum það eitt, að við vorum tvö