Samtíðin - 01.06.1956, Page 18

14
SAMTÍÐIN
þótt ég viti vel, að ég hef misst hann
á gólfið. Ég læt hann liggja þar og
fer niður.
Gamli maðurinn stendur enn við
opnar dyrnar. Hann skelfur af ótta,
þegar ég lít á hann. Ég stíg út fyrir
þröskuldinn og sný mér við til að
tala við hann.
„Er þetta hús til sölu?“ spyr ég.
Hann starir á mig, og óttinn skín
út úr galopnum augunum. Svo mynd-
ar hann sig til að loka dyrunum hægt
og gætilega. Ég endurtek spurning-
una: „Er þetta hús til sölu?“
Þá opnar hann munninn til að
svara einhverju. Varir hans reyna að
mynda orð. Hann ætlar að . . . hvar
... hvað er ég að gera hér . .. ég ...“
„Róleg, ungfrú Carroll. Nú eruð
þér vöknuð aftur. Yður hefur verið
að dreyma.“
Geðsjúkdómalæknirinn laut niður
að henni, og allt í einu þekkti hún
hann.
„Ó, það eruð þér, læknir! Já, auð-
vitað. Já, mig var að dreyma. Mig
dreymdi það allt aftur. Kom það að
tilætluðum notum?“
„Algerlega. Hvílið þer yður nú
nokkrar mínútur, meðan þér eruð að
jafna yður eftir áhrifin. Þér getið
Idustað á mig, meðan þér hvilið yð-
ur.“
Hann stóð upp og gekk út að glugg-
anum. „Það er húsið, sem veldur yð-
ur áhyggjum, ungfrú Carroll. Segið
þér mér, hafið þér nokkurn tíma átt
yðar eigið heimili?"
„Aldrei.“
„En yður hefur alltaf langað til
þess ?“
„Já, það hefur verið min heitasta
ósk að eiga mér heimili, þar sem
ég gæti haft vinnustofu út af fyrir
mig.“
„1 sannleika sagt nálgast sú löngun
vðar eldheita þrá —, sem aftur nálg-
ast sturlun?“
„Ég býst við því.“
Hann sneri sér við og stóð nú and-
spænis henni, en forðaðist að horfa
í augu hennar.
„Þér vitið, ungfrú Carroll, að
mannshugurinn er óútreiknanlegt
tæki. Þegar undirvitundin er að
verki, geta orðið til fáránlegustu og
ótrúlegustu hugmyndir. Ég er þeirr-
ar skoðunar, að undirsdtund yðar sé
að reyna að fullnægja þeirri þrá, sem
býr í vitund yðar. Með öðrum orðum,
þá liefur undirvitund 3’ðar fundið
einmitt það hús, sem þér hafið þráð
svo mjög, en þér getið aðeins komizt
þangað í draumum yðar. Því lengur
sem þér alið í brjósti þessa þrá eftir
eigin fyrirmyndarheimili, því oftar
mun yður dreyma það, þar til loks,
að sál yðar . . .
Ég held, ungfrú Carroll, að húsið,
sem þér voruð að lýsa, sé i raun og
veru til — eða sé það, sem v i ð köll-
um veruleika. Þér verðið að finna
þetta hús. Takið yður frí einn dag og
leitið að því. Ef þér finnið það ekki,
þori ég ekki að ábyrgjast afleiðing-
arnar.“
HELEN fór að ráðum geðsjúk-
dómalæknisins. Einn góðan veðurdag
ók hún eftir mjórri götu úti á lands-
hyggðinni, og undir eins fann hún á
sér, að þetta var sama gatan og hún
hafði staðið á í draumnum.
Hún gekk upp stiginn, di’ap á dyr,