Samtíðin - 01.11.1962, Qupperneq 13

SAAITÍÐIN
9

C9 f/ei/mi
Niðurl.
VIÐ Yvonne vorum trúlofuð tvö ár;
svo ákváðum við að giftast. Ég hafði að
loknu námi iiaft góð launakjör, og faðir
niinn hafði lieitið mér stuðningi til að
stofna smá fyrirtæki. Y'vonne ællaði að
vinna áfram i skrifstofunni, þar til brúð-
kaup okkar færi fram, en síðan átti hún
að annast skrifstofustörfin hjá fvrirtæki
niínu, auk húsmóðurstarfs síns.
Framtíðin virtist brosa við okkur.
Fess vegna kom reiðarslagið enn meira
vfirþy rmandi og lamandi. Yvonne veikl-
lst. Það var mænubólga, skildist mér á
læknunum. Hún lá lengi, en loks tókst
henni að sigrast á sjúkdómnum, og
læknarnir lýstu yfir, að hún væri orðin
nlhata. En ein liræðileg eftirköst hafði
sjúkleikinn haft í för með sér. Yvonne
hafði misst sjónina, og engin von var
kl, að hún fengi liana aftur.
Fg ætla alls ekki að reyna til að lýsa
nörrnum hennar og örvinglun minni,
sem var takmarkalaus. Það var eins og
ég hefði ætlað að fara að lesa hið dá-
samlegasta lifsblóm, en þá hefði misk-
unnarlaus skóhæll komið og kramið það
sundur.
Vvonne kom af sjúkrahúsinu daginn,
sem við höfðum ætlað að gifla okkur.
Hún átti fv rir höndum langt afturbata-
skeið, og auðvilað var allt i óvissu um,
hvenær við mundum gela haldið hrúð-
haupið. í fyrsta skiplið, sem ég fór út
a hressingarhælið til að hitta Yvonne,
sagði hún, að nú hefði sér veilzl tóm
hl að hugsa okkar ráð. Hún afhenti
ocj ianna dit
þtií aldrei
mér hringinn og sleit trúlofun okkar.
Ég reyndi að koma vitinu fyrir hana
og sór og sárt við lagði, að ég væri eins
glaður yfir að kvænasl henni og ég
hefði verið, meðan liún hafði sjónina.
En Yvonne sat við sinn keip. Hún grét
ekki, heldur þrýsti hún hönd mina báð-
um höndum og ýlli mér svo frá sér.
ÉG VAR alveg örvinglaður, þegar ég
fór frá henni. Ég fór rakleitt upp til dr.
Vaillards, sem hafði annazt Yvonne, áð-
ur en hún kom i sjúkrahúsið. Vaillard
hafði einnig verið lieimilislæknir fjöl-
skyldu minnar, frá því ég mundi eftir
mér, og álti heima skammt frá okkur.
„Doktor Vaillard,“ stundi ég upp, „er
alls engin von? Ég vil fórna lífi mínu.
Allt vil ég gefa til þess, að Yvonne fái
sjónina aftur.“
Hann hristi höfuðið hægt og seinlega.
„Því miður, drengur minn,“ sagði
hann alvarlegur, „eru líkurnar til, að
Yvonne fái sjónina nokkurn tíma aftur
svo sáralitlar, að ég hef alls ekki leyfi
til að gefa þér nokkra von. En við menn-
irnir megum aldrei láta hugfallast, þó
að öll sund virðist lokuð. En meðal ann-
arra orða,“ hætti hann við í öðrum tón,
„hefurðu séð hana Nóru nýlega? Ef svo
er ekki, ættirðu að fara og heimsækja
hana. Hún getur kennt þér heilmikið
um, hvernig á að fara að því að taka
hörðum örlögum með gíáðlyndi og hug-
prýði. Henni þykir mjög vænl um þig,
.Tean Lou, hún elskar ])ig, en það veizlu
nú sjálfsagt fullvel.“