Samtíðin - 01.11.1971, Blaðsíða 16

12
SAMTlÐIN
Rannsóknarlögreglan er skarpskyggn
saga eftir C. Robertson
ÞEGAR innbrotsþjófur stal Fitzleigh-perl-
unum, sáust mjög greinileg verksummerki
eftir hann, og Bradley rannsóknarlögreglu-
maður sagði undir eins: „Það er útlit fyrir,
að hann Lúki fíni hafi verið hér aftur að
verki“.
Forbes lögregluþjónn kinkaði kolli til sam-
þykkis. „Já, en hann er viss með að hafa
trúlega sögu á reiðum höndum, eins og vant
er. Lúki fíni getur alltaf sannað fjarveru
sína“.
„Við skulum heyra, hvað hann hefur fram
að færa“, svaraði rannsóknarlögregluþjónninn
háðslega. „Mér þykir ákaflega gaman að
heyra snjalla sögu. Farðu, Forbes, og heim-
sæktu hann. Þú ert alveg viss með að hitta
hann heima — í húsinu, sem hann hefur keypt
sér fyrir annarra manna fé“.
„Það er sannarlega unaðslegt aðsetur, sem
hann Lúki fíni hefur keypt sér“, hugsaði lög-
regluþjónninn, þegar hann kom þangað þetta
kvöld. Húsið stóð á fögrum og friðsælum stað
uppi í sveit. Lúki Shreiner kunni að meta
allt, sem fagurt var — að gimsteinum með-
töldum.
Forbes skundaði eftir skrautlegum garðs-
stíg að aðaldyrum hússins, en þegar þangað
var komið, heyrði hann hálfkæft angistaróp
og síðan hlunk, eins og þegar þungum hús-
gögnum er velt. Andartak hlustaði hann með
eftirvæntingu, en drap síðan harkalega og
valdsmannlega á dyr.
Inni fyrir varð undarlega hljótt — allt að
því geigvænleg þögn. Síðan heyrðist kven-
maður æpa. Ópið kom úr hinum enda hússins.
Það var að Forbes komið að drepa aftur
á dyr, en hann hætti við það og hljóp í þess
stað fyrir hornið á húsinu. Dyr stóðu opnar
út í garðinn, og stofan fyrir innan var upp-
ljómuð.
„Hv. . . hver eruð þér?“
Inni í stofunni stóð miðaldra kona og
starði á hann. Hún virtist vera öldungis mið-
ur sín af hræðslu.
„Þetta er lögreglan“, anzaði Forbes og gekk
inn. „Hvað er hér á seyði?“
Hann litaðist um. Á stofugólfinu lá skör-
ungur hjá viðamiklum standlampa, sem hafði
oltið um. Því næst kom hann auga á fætur
á karlmanni, sem lá að öðru leyti i hvarfi
bak við skrifborðið.
„Herra Shreiner!“ kjökraði konan og néri
saman höndunum í örvæntingu. Hann hefur
orðið fyrir áverka!“
SKYNDIRANNSÓKN leiddi í ljós, að Lúki
fíni var dauður. Svo virtist sem hann hefði
verið sleginn með skörungnum, en ekki var
útlit fyrir, að höggið sjálft hefði orðið honum
að bana. Hann hlaut að hafa riðað við það
í átt til standlampans, áður en hann féll, og
við það hafði hann lent með höfuðið á hvassri
brúninni á lampafætinum.
„Hann er þó ekki ...?“
Konan fór öll að titra, þegar Forbes kinkaði
kolli, alvarlegur á svipinn.
Skömmu síðar, þegar konan hafði jafnað
sig eftir lostið, sagðist hún vera ráðskona
Shreiners. Hún sagði enn fremur, að Lúki
fíni hefði fengið heimsókn þá um kvöldið, en
kvaðst ekki hafa séð gestinn, sem hafði, að
því er virtist, komið inn um garðsdyrnar. Hún
hafði heyrt raddir beggja mannanna, þar sem
hún sat í herbergi sínu fyrir endanum á gang-
inum. Alveg eins og Forbes hafði hún allt
í einu heyrt óp og síðan hátt brak.
„Ég vissi ekki, hvað til bragðs skyldi taka“,
sagði hún og var enn alveg miður sín. „Yður
að segja hefur herra Shreiner krafizt þess af
mér alveg skilyrðislaust, að ég megi aldrei
ónáða hann, þegar gestir komi til hans“.
Forbes kinkaði kolli. „Það lætur mjög trú-
lega í eyrum“, hugsaði hann. „Og hvað gerð-
ist svo?“ spurði hann.
„Svo heyrði ég, að harkalega var barið á
götudyrahurðina. — Það hafa sjálfsagt verið
þér?“
Þegar lögregluþjónninn kinkaði kolli, hélt