Samtíðin - 01.11.1971, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
konan áfram: „En áður en ég opnaði götu-
dyrnar, fannst mér ég verða að ganga úr
skugga um, hvað gerzt hefði inni í stofunni".
Hún hafði séð, hvar Shreiner lá á gólftepp-
inu og að dyrnar út að garðinum stóðu opnar.
Þá hafði hún rekið upp óp.
Forbes varð gramur. Útlit var fyrir, að
morðinginn hefði stvngið af rétt við nefið á
honum. Honum varð litið í áttina til glugg-
ans, og þar kom hann auga á mjólkurkönnu
og glas, sem stóðu á litlu borði. Forbes varð
forviða. Þetta stakk dálítið í stúf við umhverf-
ið þarna inni. — En það var alveg rétt: Luke
Shreiner hafði alltaf verið veill í maga.
„Vesalings maðurinn, nú þarf hann aldrei
framar á mjólk að halda á kvöldin“, sagði
ráðskonan döpur í bragði, þegar hún sá, hvað
lögregluþjónninn var að virða fyrir sér. „Nú
skal ég fara fram með mjólkina“.
En Forbes aftraði henni frá því og sagði,
að hún mætti alls ekki hreyfa við neinu í
stofunni. Hann bað hana að bíða inni í her-
berginu sínu. Síðan hringdi hann til Bradleys
rannsóknarlögreglumanns.
„ÞAÐ var óhappið, að ráðskonan skyldi
ekki sjá neitt af gestinum hans Shreiners“,
sagði Forbes, þegar rannsóknarlögregluþjónn-
inn var kominn. „En hún álítur, að þetta hafi
verið karlmaður eftir röddinni að dæma. Það
lítur út fyrir, að morðinginn hafi vitað eitt-
hvað um seinasta afbrot Lúka. Ef til vill hefur
hann tekið perlurnar með sér, þegar hann
fór?“
Bradley kinkaði kolli og virti lík innbrots-
þjófsins fyrir sér. „Hm — já, hver veit? Það
leikur að minnsta kosti enginn vafi á, af
hverju hann dó. Jæja, en þá langar mig til
að hafa tal af ráðskonunni“.
í ljós kom, að hún hafði ekki verið lengi
í vistinni hjá Shreiner og að hún vissi ekkert
um glæpaverk hans. Bradley fór litlu síðar
aftur inn í stofuna, þar sem morðið hafði
verið framið, en skömmu seinna drap ráðs-
konan varlega á dyrnar.
„Afsakið, að ég geri yður ónæði“, sagði
hún, „en ég ætlaði bara að spyrja, hvort yður
langaði í kaffisopa. Ég ætla að hita mér sjálfri
kaffi hvort eð er“.
„Nei, þakk yður fyrir“, svaraði rannsókn-
arlögregluþjónninn, en ráðskonan stóð kyrr
í dyrunum.
„Ef þér hafið ekkert á móti því, herra minn,
vildi ég gjarnan fá þessa mjólkurkönnu. Við
eigum ekki dropa af rjóma í húsinu“.
Bradley brosti. „Því miður get ég ekki
leyft yður það“, sagði hann í afsökunarrómi.
„Ekki enn að minnsta kosti. Við verðum fyrst
að athuga fingraförin á könnunni“.
„Ég var að enda við að segja henni, að
ekkert mætti fara með út héðan“, sagði For-
bes, þegar ráðskonan var farin. „En vissulega
er leitt, ef konugarmurinn getur ekki fengið
kaffisopann sinn. Hún hefur nú allt útlit fyr-
ir að þurfa þess með“.
NÚ VAR aftur barið að dyrum götudyra-
megin, og voru þar komnir ljósmyndarinn og
fingrafarasérfræðingurinn. Meðan Forbes
skrapp fram til að hleypa þeim inn, tók
Bradley mjólkurkönnuna gætilega upp með
vasaklútnum sínum og horfði gaumgæfilega
á hana. Um leið og lögregluþjónninn kom inn
aftur ásamt báðum hinum mönnunum, setti
hann könnuna á sinn stað og fór síðan fram
til að sækja ráðskonuna.
„Hvenær komuð þér hingað inn með mjólk-
ina handa herra Shreiner?“ spurði hann.
„Rétt áður en gestur hans kom“, svaraði
konan.
Eftir því hafði mjólkin staðið þarna í
klukkutíma.
„En þér höfðuð hellt mjólkinni í könnuna
nokkru áður, var ekki svo?“
„Jú, það gerði ég skömmu eftir hádegið“.
„Þakk yður fyrir, þá þurfum við víst ekki
að hugsa meira um þessa mjólk“, sagði rann-
sóknarlögregluþjónninn. Og samstarfsmönn-
um sínum til mikillar undrunar bætti hann
við: „Nú megið þér gjarnan fara fram með
könnuna!"
Konan var þakklát fyrir að mega taka
könnuna og fór. Bradley lokaði dyrunum á
eftir henni. Forbes ætlaði að fara að bera
fram spurningu, þegar rannsóknarlögreglu-
þjóninn varð alvarlegur á svipinn og gaf hon-
um vísbendingu um að þegja. Síðan snaraðist
hann fram að dyrunum út að garðinum og
læddist hljóðlega kringum húsið, þar til hann
nam staðar úti fyrir eldhúsglugganum og
gægðist inn um hann. Ráðskonan stóð á eld-
húsgólfinu, en Bradley gætti þess vandlega,
að hún veitti honum ekki athygli. Hún hellti
nú mjólkinni úr könnunni í aðra könnu, og
allt í einu kom perlufesti í ljós: Fitzleigh-
perlurnar!
Konan stóð enn þá með þær i hendinni,