Barnablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 7

átti að fá jólagjafir frá pabba og
mömmu og eins frá Sveini. Og ekki
var ómögulegt nema Evert kæmi
líka með eitthvað með sér. En
hvorki Sveinn né pabbi lians
þekktu Evert. Hann átti að vera
auðkenndur með merki í jakka-
horninu. Þetta var allt svo ævin-
týralegt, fannst Sveini.
Þeir stóðu á brautarstöðinni,
þegar járnbrautarlestin kom. Hóp-
ur af brosandi fólki í jólaskapi kom
út úr henni, en enginn Evert var
sjáanlegur. Ef til vill liafði hann
orðið eftir? Nei, þarna kom hann.
En hvað það var gaman. Sveinn
faðmaði hann að sér. Evert heils-
aði kurteislega báðum feðgunum.
Hann rétti Borg hendina og hneigði
sig djúpt.
„Ég átti að heilsa frá pabba og
mömmu," sagði hann hressilega.
„Þökk fyrir, og velkominn hing-
að til okkar,“ sagði Borg hlvlega.
Drengurinn var kurteis í allri fram-
komu. Það var ágætt.
Eftir að þeir höfðu Eomið ferða-
töskunum fyrir í bílnum, óku þeir
á stað heimleiðis. Hvílíkur fjöldi
af fólki, bílum, stórum húsum og
skrautlegum búðargluggum! Evert
hrópaði upp yfir sig hvað eftir
annað. Sveinn var eins undrandi.
Hann var nýfluttur til borgarinnar.
Þeir óku framhjá stórri kirkju.
„Nei, livað þetta er stór og falleg
kirkja,“ sagði Evert. „Hún lilýtur
að geta rúmað margt fólk. Förum
við þangað til jólaguðsþjónustu á
morgun? Það verður skemmtilegt.“
Sveinn vissi það ekki. Hann leit
spyrjandi til pabba síns.
„Þið eruð allt of litlir til að fara
til jólaguðsþjónustu,“ sagði hann
stuttlega.
„Of litlir! Nú ertu að gera að
gamni þínu,“ sagði Evert fullorð-
inslega. „Ég hef farið til jólaguðs-
þjónustu þrenn undanfarin jól. Og
þó þurfum við að fara langan veg.“
„Hvað er gert við jólaguðsþjón-
ustu?“ spurði Sveinn.
„Veiztu það ekki?“ svaraði Evert
undrandi. „Það er hringt kirkju-
klukkunum, kveikt á mörgum,
mörgum ljósum, spilað og sungið
og lesið um Jesúbarnið, englana og
fjárhirðana.“
Andlitsdrættir Borg kennara
hörðnuðu. Þessu mátti búast við,
hugsaði hann. Það er meiri vit-
leysan.
„Pabbi, ég vil fara til kirkjunn-
ar á morgun,“ sagði Sveinn ákafur.
„Þú heyrðir, hvað ég sagði áðan,“
svaraði Borg ákveðið .
Frú Marta faðmaði Evert litla
að sér, þegar þeir komu lieim. Það
var eins og eitthvað bráðnaði hið
innra með henni, þegar hún heils-
aði þessum litla systursyni sínum.
Evert gleymdi ekki að skila kveðju
að heiman frá sér.
„Mamma bað mig fyrir sérstaka
kveðju til frænku fyrir að mér var
boðið hingað,“ sagði hann.
í stóra jólapakkann hafði
mamma hans látið alls konar góð-
gæti. Þar var flesk, bjúgu og sulta.
Pakkinn var leystur upp með hröð-
BARNABLAÐIÐ 71