Barnablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 13

GÖRAN STENLUND:
jólasendingin.
Jólin nálguðust. Börnin hlökkuðu
til, því að það mundu verða jóla-
gjafir og jólatré.
Við töldum dagana með óþreyju.
Nú var bara ein vika eftir. Við
spurðum pabba, hvort hann ætlaði
ekki út 'í skóginn til að velja jóla-
tré. Pabbi leit á okkur og loks svar-
aði hann raunalega:
„Það verður ekkert jólatré núna,
því að við höfum ekkert til að
liengja á það.“
Mikið var þetta þungbært fyrir
okkur börnin. Okkur fannst að það
gætu engin jól orðið, ef við fengj-
um ekki jólatré. Öll önnur börn
mundu fá það, en ekki við. Pabba
þótti mjög leiðinlegt að geta ekki
gefið okkur það, sem okkur lang-
aði til. En svo sagði hann okkur,
hver var orsökin fyrir því, að hann
gat ekki gefið okkur neitt fyrir jól-
in að þessu sinni.
Það var þannig, að liann vann á
sögunarverkstæði. Dag. nokkurn
hrundi timburhlaði og liann varð
undir með annan fótinn. Hann
brotnaði, og nú hafði pabbi verið
óvinnufær lengi. Þess vegna hafði
hann enga peninga. Við skyldum,
að það þýddi ekkert að hugsa um
jólatré ‘ fyrst kringumstæðurnar
voru svona.
En þetta var þó ekki það versta.
Við áttum engan mat heldur. Neyð-
in var mikil, en mamma og pabbi
þekktu veg, sem þau höfðu oft
prófað. Það var vegur bænarinnar.
Dag einn tók pabbi tvo elztu
drengina, þá Bengt og Birgi, með
sér inn í svefnherbergið.
„Þið skiljið,“ sagði hann, „að við
erum í erfiðleikum, en við vitum
að Guð getur hjálpað og nú skul-
um við biðja.“
Þeir krupu á kné og lögðu þetta
fram fyrir Guð. Þá hvarf allur óró-
leiki, því að nú var allt lagt í Guðs
hönd.
Nú liðu nokkrir dagar. Þá kom
Sveinn, nágrannadrengurinn okkar,
hlaupandi og hrópaði:
„Ætlar Stenlund ekki að sækja
kassann, sem stendur niður við
þjóðveginn? Hann kom með áætl-
unarbílnum fyrir tveimur eða
þremur dögum.“
„Er kassinn virkilega til okkar?“
spurði faðir minn.
„Já, nafn Stenlunds stendur á
honum og bílstjórinn sagði að Sten-
lund ætti hann.“
BARNABLAÐIÐ 77