Barnablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 16

og pískur í frímínútunum í skól-
anum. Elsa liafði fengið smágjafir,
bæði frá Betty, Katrínu og fleirum.
Og Elsa hafði lagt smá boðskort á
borðin þeirra. Þuríður hafði
skyggnzt um á sínu borði, en þar
lá ekkert kort. Hún hafði laumazt
til að líta á Katrínar kort. Það átti
að verða heimboð í sambandi við
afmælið á laugardaginn og það átti
að verða jólatré.
— En hvað Jrær eiga gott, liafði
hún hugsað, en hún var aldrei lang-
rækin, svo að nú hafði hún glevmt
þessu.
Sannleikurinn var sá, að Þuríður
átti enga peninga til að kaupa fyrir
konfektkassa eða annað til að gefa
Elsu eins og hinar höfðu gert. Elsa
hafði hugsað sér að gefa öllum
stúlkunum boðskort, en hún hafði
orðið fyrir vonbrigðum, þegar
Þuríður gaf henni enga gjöf. Og
svo fékk Þuríður ekkert boðskort.
Þetta gat Elsa átt til. Þuríður hafði
einu sinni verið boðin til henn-
ar og það hafði verið alveg sér-
stakt. En hún hafði ekki getað boð
ið henni aftur.
Hún snéri sér hægt við og hélt
heimleiðis. Mamma var víst ein-
sömul lieima, ef hún var þá komin
heim. Hún vann í verzlun. En
Þuríður hafði lykil að íbúðinni og
hún ætlaði að elda kartöflur, þegar
hún kæmi heim. En fyrst ætlaði
hún að kaupa bjúgu hjá Svenson.
Hún leit til stúlknanna, sem stóðu
og hvísluðu leyndarmálum hver að
annarri. Nei, það var bezt að halda
80 BARNABLAÐIÐ
sína leið. En livað allt var ómögu-
legt í dag. Ef hún aðeins hefði pen-
inga til að kaupa eitthvað handa
Elsu.
En ef hún keypti nú svolítið
minna af bjúgum og keypti þá
súkkulaðiköku fyrir afganginn. Nei,
það var ekki rétt gagnvart mömmu.
Það var heldur ekkert skemmtilegt
að kaupa sér vináttu eða boð á jóla-
trésfagnað.
Hún greikkaði sporið og brátt
var hún komin að verzlun Sven-
sons. Hún gekk inn í búðina.
„Hvað get ég gert fyrir þig?“
Þessi vingjarnlegi kaupmaður ljóm-
aði alltaf eins og sólin.
„Eitt kíló af bjúgurn," sagði
Þuríður og teygði sig til að sjá
allt góðgætið bak við glerið á búð-
arborðinu.
„Gjörðu svo vel. Nokkuð fleira,
ungfrú?" sagði Svenson brosandi.
Blóðið Jraut fram í kinnarnar á
„ungfrú“ Þuríði. Nú kom frú Sven-
son fram í búðina og með lienni
Beta, dóttir þeirra hjónanna. Beta
kinkaði kolli til Þuríðar. En hvað
hún á gott, hugsaði Þuríður. Hún
má ganga um allt fyrir innan borð-
ið og smakka á öllu góðgætinu, því
að pabbi hennar ræður öllu hér.
Að kaupmaður verður að kaupa
sinar vörur, það hugsaði hún ekk-
ert um.
„Heyrðu", sagði Beta. „Viltu
koma í jólaboð til mín á laugar-
daginn? Það verður svo skemmti-
legt. Segðu já, góða Þura mín. Þú
ert þó ekki boðin til Elsu líka?“