Barnablaðið - 01.04.1989, Blaðsíða 6

6 BARNABLAÐIÐ
Ella talar við Hildi, Hafrúnu og Sólveigu.
— Stelpur, við verðum að fara
að æfa fyrir kvöldvökuna.
Eruð þið með kvöldvökuna í
kvöld ?
— Já okkar herbergi, Lækjar-
hlíð, á að sjá um kvöldvökuna í
kvöld sagði stelpan með Ijósu
flétturnar. Hún heitir Sólveig. Við
þurfum að finna búninga og svo
ætlar ein konan að hjálpa okkur að
æfa leikrit.
Hvað leikrit ætlið þið að leika?
— Það heitir „Kennslustundin"
og er um strák sem veit ekki hver
fann Ameríku.
Stelpurnar urðu nú að fara inn
að æfa og kvöddu okkur.
Pelatískan
Þegar þær voru farnar ákváðum
við að skoða okkur svolítið um inn-
an dyra í Vindáshlíð.
Fyrst gengum við inn í dagstof-
una, en þar voru nokkrar stelpur
að spila og lesa. Ein snaggaraleg
stelpa vatt sér að okkur og spurði
hvort við vildum ekki kíkja inn í
Birkihlíð. En það var einmitt henn-
ar herbergi. Við þáðum þetta boð
og eltum hana upp stigann og inn í
herbergið. Þar voru allir íbúar
Birkihlíðar saman komnir. Þær
sátu í kojunum sínum og voru að
spjalla saman. Það fyrsta sem við
rákum augun í, þegar við komum
inn í herbergið, var að allar stelp-
urnar voru að totta pela!
Hvað eru svona stórar stelpur
að gera með pela?
— Þetta er tíska hérna í Vindás-
hlíð. Það er víst búið að vera þann-
ig í nokkur ár að stelpurnar koma
með pela, sagði ein stelpan.
— Mömmu fannst nú hálf hall-
ærislegt að þurfa að kaupa pela
handa mér áður en ég færi í sum-
arbúðir, bætti önnur við, en hún
gerði það samt.
— Ætli það verði ekki svolítið
erfitt að venja sig af pelanum
þegar maður kemur heim, sagði
ein. — Jú, örugglega samsinntu
hinar.
Vindáshlíð kvödd
Dagurinn var að kvöldi kominn.
Stelpurnar voru að fara að borða
kvöldmatinn. Framundan var
skemmtileg kvöldvaka en við
þeystum í bæinn þreytt eftir án-
ægjulegan dag og hlýlegar mót-
tökur.
Megi Guð blessa starfið í Vin-
dáshlíð.
Texti: Elín Jóhannsdóttir
Myndir: Guðni Einarsso
Spéhornið
Anna var að biðja kvöldbænina:
— Góði Guð, láttu Kópavog
verða höfuðstað íslands!
— Hvers vegna í ósköpunum bið-
urðu svona barn? Spurði mamma
undrandi.
— Jú, sko, ég var í prófi í átthaga-
fræði og skrifaði að Kópavogur
væri höfuðstaður íslands.
— Pabbi, hefur þú áhuga á bók-
um með Ijótu innihaldi?
— Nei, auðvitað ekki, drengurinn
minn.
— Það er gott, því þá vilt þú ekki
sjá einkunnabókina mína.
— Pabbi, eru fiskarnir alltaf
svangir.
—Já, það held ég. Nema þegar
ég fer í veiðitúr!
Óli: — Þegar ég verð stór þá ætla
ég að giftast henni ömmu.
Pabbi: — Þú getur nú ekki gifst
mömmu minni!
Óli: — Af hverju ekki, ert þú ekki
giftur mömmu minni?
— Er satt að það boði hamingju
þegar svartur og hvítur köttur eltir
mann?
— Það fer eftir því hvort þú ert
maður eða mús.
— Láttu mig fá hamborgara með
osti.
— Með gleði.
— Nei, með osti!
— Hefur þú heyrt að hann Kalli
lærði ítölsku á aðeins þrem vik-
um.
— Það er alveg óskiljanlegt.
— Já, það segja ítalirnir líka.
Ferðamaðurinn: — Hafa fæðst
mörg stórmenni í þessum bæ?
Heimamaður: — Nei, hérfæðast
bara smábörn.