Barnablaðið - 01.04.1989, Blaðsíða 23

BARNABLADID 19
Þéttir runnarnir meöfram göngu-
stígnum lýstu í öllum regnbogans
haustlitum. Þaö var víðsýnt og loftið
tært. Ferðin sóttist seint upp í móti
brekkunum. Anni-áin rann á hægri
hönd.
Veðrið gat ekki verið betra. Þegar
kom upp á fyrsta ásinn námu dreng-
irnir staðar og hvíldust um stund. Þeir
voru komnir býsna hátt.
— Mér finnst eins og ég heyri nið
langt í burtu, sagði Saku allt í einu.
Drengirnir lögðu við hlustir. Það var
eins og niðurinn kæmi frá mikilli um-
ferðargötu. En þeir heyrðu í fossi sem
var nokkru lengra áleiðis. Strákarnir
gengu aftur af stað og fóru aðeins
hraðar yfir. Innan tíðar voru þeir
komnir að fossinum.
Þetta var áhrifamikil sýn. Hvítfreyð-
andi vatnsflaumurinn ólgaði um flúðir
áður en hann steyptist fram af brún-
inni með miklu afli.
Fossdynurinn var ærandi. Niðurinn
var svo sterkur að undir tók og strák-
arnir urðu að hrópa hver í annars
eyru.
— Haldið þið að hér sé fiskur,
spurði Hanski.
— Það getur verið, en við verðum
að fiska seinna. Fyrst verðum við að
komast í kofann, áður en dimmir,
sagði Petri.
Eftir því sem fossniðurinn minnkaði
heyrðist betur í öðrum fossi sem var
enn framar í ánni.
— Þessi hlýtur að vera stór! Hróp-
aði Hanski upp yfir sig. -Hlustið á
þessi hljóð!
Þeir þrömmuðu áfram í halarófu.
Stígurinn hlykkjaðist inn á milli kræk-
lóttra dvergbjarka. Hér og þar voru
gömul sumarhús.
— Erum við ekki bráðum komnir?
— Ef Sirrku hefursagtokkurrétttil,
þá ætti kofinn að vera þarna vinstra
megin, um það bil tvö til þrjú hundruð
metra héðan.
Strákarnir gengu áfram eftir þröng-
um stígnum og brátt sást glitta í græn-
an kofa inn á milli lágvaxinna trjánna.
— Þarna! Hrópaði Petri.
— Þetta virðist notalegur kofi,
sagði Hanski áhugasamur.
— Hitt húsið er örugglega baðhús.
Ættum við ekki að fara í gufubað í
kvöld, strákar?
— Fyrst verðum við að búa um
okkur í kofanum og svo förum við og
skoðum fossinn, sagði Petri ákveð-
inn.
Þeir fundu lykilinn í felustaðnum og
fóru inn í kofann. Fyrst komu þeir inn í
lítið herbergi og svo pínulítið eldhús,
þar fyrir innan var svefnherbergi með
fjórum rúmstæðum. Einnig var nota-
leg setustofa með viðarofni. Strákarn-
irtóku upp úr bakpokunum, breiddu út
svefnpokana og settu matvælin í eld-
hússkápinn.
Saku fór út að leita að læk, þar sem
hægt væri að fá drykkjarvatn.
Strákarnir höfðu haft rétt fyrir sér.
Fossinn, sem þeir höfðu heyrt í langar
leiðir, var mjög tignarlegur. Ótrúlegt
vatnsmagn bunaði fram af fjallsbrún-
inni með dunum og dynkjum.
— Við getum reynt að fara þarna
niður fyrir, sagði Petri. Hann hélt á
veiðistöng í annarri hendi.
— Farðu gætilega! Brekkan getur
verið hál, sagði Hanski í aðvörunartón
og elti hann niður.
Þeir fundu ágætan veiðistað
nokkru fyrir ofan fossinn. Hér voru
engar iður, heldur rann áin í lygnum
álum. Petri kastaði færinu.
— Hugsaðu þér ef við fengjum lax!
— O, það er nú ekki laxatími núna,
sagði Hanski og kastaði sínu færi. —
En hver veit?
Þótt strákarnir vendust fossniðin-
um, urðu þeir að kallast á til að yfir-
gnæfa hávaðann.
— Maður verður ekki var! Kannski
við ættum að færa okkur þarna niður
á sylluna. Það er auðveldara að kasta
þaðan, kallaði Hanski og fikraði sig
varlega nær vatninu.
Rétt fyrir neðan hann iðaði áin í
stríðum straumi. Hvítfyssandi ár-
flaumurinn lamdi bergvegginn af
miklu afli. Hanski steig varlega á
bergsylluna og Petri fylgdist spenntur
með. Það voru aðeins tvö skref eftir.
Petri fylgdi á eftir.
Vatnslöðrið skvettist í andlitið á
Hanska og steinarnir, sem hann tipl-
aði á, voru blautir og hálir. Hanska
fannst hann eins og jafnvægislista-
maður, og í sömu andrá og hann hélt
sig vera kominn í höfn, skrikaði hon-
um fótur og neyðaróp hans kafnaði í
fossdynjandanum.
Petri stóð lamaður af hræðslu.
Hann sá Hanska hverfa niður í ískald-
an vatnsflauminn. Við og við mátti
greina andlit með skelfingarsvip
koma upp á yfirborðið. Svo hvarf líka
höfuðið undir yfirborðið, því sterkur
straumurinn henti Hanska sitt á hvað.
Það var með naumindum að Hanski
gat forðast að kastast á bergvegginn
áður en hann barst á lygnara vatn.
Petri var sem steinrunninn og starði
á atburðarásina. Hann kreppti hnef-
ana og hélt í sér andanum á meðan
Hanski barðist við vatnsflauminn.
Saku og Pena höfðu ekki hugmynd
um óhappið. Þeir voru fyrir neðan
fossinn og fiskuðu.
— Góði Guð, hjálp! Kæri Jesús,
bjargaðu Hanska, muldraði Petri
dauðskelfdur.
Hanski barðist fyrir lífi sínu í jökul-
köldu vatninu. Hann fann hvernig
líkaminn stirðnaði af kuldanum.
Hanski hafði ekki krafta til að takast á
við ofurafl árinnar. Vatnið kastaði
honum til og frá eins og fisi. Það þýddi
ekkert að berjast. Svo sortnaði hon-
um fyrir augum.
— Jesús hjálpaðu mér!
Hann hvíslaði þessi orð. Nú var
hann orðinn þreyttur og kæruleysið
sótti á hann. Rétt eins og hann væri
ekki lengur til. Ólgandi vatnið kastaði
máttlausum líkamanum upp og niður.
Framhald á bls 23.