Barnablaðið - 01.02.1991, Blaðsíða 6

6 BARNABLADID
Helen Kronberg:
LILJA
Pað datt ekki
neinum í liug að
Lilja gæti verið með
krökkunum — en
Guð breytti því.
Það skrýtnasta var
að Lilja var ekki sú
sem breyttist mest!
Kunnuglegt stefið „Fur Elise“
hljómaði inn í eldhúsið.
„Ó, hvílíkur auli!“ andvarpaði ég um
leið og ég hlammaði kökuboxinu á
eldhúsborðið. „Gleymdi ég þessu
einu sinni enn.“
Halla beit í súkkulaðikex. „Gleymdir
hverju," spurði hún.
Ég baðaði höndunum í átt að stof-
unni. „Það er miðvikudagur. Lilja kem-
ur í píanótíma til mömrnu."
„Og átt þú að leika við hana eftir
píanótímann?"
„Já, eiginlega." Ég þurrkaði
kexmylsnuna af fingrunum. „Ég kann
vel við Lilju. En hvernig get ég setið
inni og leikið mér þegar allir eru að
fara út í hornabolta.“
Halla smjattaði á kexkökunni og
rumdi.
Ég stundi. „Þetta er ferlegt, finnst
þér það ekki? Hún getur ekki gert að
því að hún er fötluð. Og allir þurfa að
eiga vini.“
„Já,“ Halla kinkaði kolli og stakk
annarri kexköku upp í sig. „Jæja, ég
verð að drífa mig.“
„Það verður víst ekki mikið um
boltaleiki á miðvikudögum," muldraði
ég um leið og Halla fór.
Lilja haltraði inn í eldhúsið með
þessar skrýtnu hækjur fastar við úln-
liðina.
„Ég var ekki viss um að þú yrðir
heima,“ sagði Lilja. „Krakkarnir voru
að tala um hornabolta í skólanum í
dag. Spilar þú ekki með þeim?“
Ég náði í epli í ísskápinn. „Við erum
alltaf að spila. Það skaðar ekki að
sleppa einum degi úr.“ Ég bauð henni
epli og furðaði mig á hvers vegna ég
hafði ekki sagt henni að ég vildi gjarn-
an vera með henni á miðvikudögum.
„Korndu," sagði ég. „Ég á alveg nýtt
spi I.“
„Passaðu þig á Lísu og þessu nýja
spili," kallaði mamma. „Hún vann mig
þrisvar í gærkvöldi."
Eftir kvöldmat hringdi Halla.
„Krakkarnir voru fúlir vegna þess að
þú komst ekki,“ sagði hún. „Talaðir þú
um þetta við mömmu þína?“
„Nei, hún er alveg eins og Lilja —
hefur engan áhuga á hornabolta."
„Við sjáumst alla vega á morgun?1'
Hvernig veit ég hvort Lilja hefur
áhuga á hornabolta eða ekki, spurði
ég sjálfa mig um leið og ég lagði tólið
á. Allt í einu kviknaði hugmynd.
Á miðvikudeginum. þegar við Halla
komum inn, hljómaði eitthvert tónverk
úr stofunni. „Hún spilar vel!“ sagði
Halla.
„Mamma segir að Lilja sé besti
nemandi sem hún hefur nokkurn tíma
haft.“
Brátt heyrðum Lilju draga fæturna á
eftir sér í átt til okkar. Hækjurnar
skildu eftir sig grunn för í teppinu á
ganginum. „Hæ, Halla," sagði Lilja.
Hún gaut augunum til mín. „Ætlið þið
að spila hornabolta í dag?“
Ég kinkaði kolli. „Já. Af hverju kem-
ur þú ekki með okkur? Þú gætir hvatt
okkur eða verið dómari. Það væri gott
að hafa einhvern í því.“
Mamma horfði efablandin á mig.
Svo sagði hún, „Ég get keyrt þig niður
á völl ef þú vilt.“
Lilja hristi höfuðið. „Takk, mig lang-
ar að koma, en ég held að ég gangi