Barnablaðið - 01.02.1991, Blaðsíða 7

frekar. Það getur vel verið að ég sé
silaleg, en ég kemst þangað."
Hinir krakkarnir biðu. Ég hafði sagt
þeim að verða ekki hissa þegar Lilja
kæmi. Ég vildi að henni liði vel með
okkur hinum. Lilja sat á bekknum.
Stundum varð eitthvert okkar æst og
fór að ýta við henni. Svo allt í einu
mundum við og fengum samviskubit
— en Lilju virtist vera alveg sama.
Hún vildi endilega koma með okkur
Höllu næsta miðvikudag og þann
næsta þar á eftir.
Svo eitt sinn á mánudegi þegar við
vorum að spila var kallað, „Sjáið þið,
Lilja!“ Ég snéri mér við, og þarna var
hún. Eftir þetta var Lilja alltaf með
þegar við lékum okkur.
Einn daginn varð hún svo spennt
yfir leiknum að hún stökk upp og datt
beint á andlitið. Það blæddi úr munn-
inum og við urðum dauðhrædd.
Þegar hún þurrkaði sér um munninn
sást að þetta var bara sprungin vör.
„Haldið bara áfram að spila!“ hrópaði
Lilja.
Seint í júlí drattaðist ég heim eftir
hafnarboltaleik. Svitinn bograði af
andlitinu og fötin klesstust við mig.
Frú Pála, nágranni okkar, sat út í
garði hjá mömmu.
„Hvar er Lilja,“ spurði mamma.
„Mamma hennar náði í hana. Þær
þurftu að fara eitthvert saman.“
Frú Pála hallaði sér fram í stólnum.
„Það er alveg stórkostlegt hvað þú
hefur gert fyrir þetta barn. Það hlýtur
að vera einmanalegt fyrir hana að
vera svona fötluð og allt það. Ég er
alveg viss að þér verður þetta launað
einn daginn. „Það sem þér gjörið ein-
um minna minnstu, það gjörið þér
mér,“ segir í helgri bók.“
Ég kunni alltaf frekar illa við frú
Pálu. Núna vissi ég hvers vegna.
„Lilja er alls ekki minnst einhverra,“
hreytti ég út úr mér. „Hún er vinur
minn.“ Ég rauk inn og skellti á eftir
mér.
„Þú varst dónaleg við frú Pálu,“
sagði mamma seinna.
„Mér þykir það leit en hvar dregur
hún mörkin þegar hún talar svona um
Lilju? Jesús hefði aldrei kallað Lilju
eina af sínum minnstu."
„Nei, það hefði hann aldrei gert,“
sagði mamma lágum rómi. „En frú
Pála þekkir ekki Lilju eins og við
þekkjum hana.“
„Hvað kemur það málinu við?“
Mamma slökkti á hrærivélinni.
„Sennilega heilmikið. Hugsaðu þig
aðeins um. Hverju tókst þú fyrst eftir
þegar þú sást Lilju?“
Ég roðnaði. „Þessum skrýtnu hækj-
um,“ muldraði ég.
„En þegar þú sást frú Pálu fyrst?“
„Það man ég vel — fæðingarblettin-
um á kinninni, og hárunum á honum
sem standa í allar áttir.“
Ég sveiflaði hárinu aftur fyrir axlir.
„Allt í lagi. Við tökum öll fyrst eftir útlit-
inu. En Lilja er persóna - ekki bara
minnst af einhverjum. Ég þoli ekki
þegar fólk talar um hækjurnar hennar.
Getur fólk ekki bara gleymt þeim.“
Mamma setti kökuna inn í ofninn og
lokaði honum varlega. Hún horfði á
dyrastafinn. „Getur þú gleymt hækj-
unum hennar?"
„Mammal" mótmælti ég. „Hvernig
getur þú spurt svona? Ég meina ég
leik mér við hana og tek hana með
mér í hornabolta. Hún er vinur minn!“
Mamma horfði á mig í smá stund.
„Ég veit að hún er vinur þinn, og ég er
mjög ánægð með það. En er hún
samskonar vinur þinn og Halla er?“
Ég sökk niður í stólinn og forðaðist
að horfa á mömmu. „Ef Halla gerir
eitthvað vitlaust, þá segi ég henni að
það sé vitlaust. Það myndi ég aldrei
segja við Lilju. Kannski er það út af
hækjunum," viðurkenndi ég. „Kannski
yrði hún enn meiri vinur minn ef ég
væri ekki alltaf svona hrædd um að
særa hana.“
Mamma lagði hendurnar yfir axlirn-
BARNABLAÐIÐ 7
ar á mér. „Lilja þarf raunverulega að
nota hækjur. Það bætir ekkert að láta
sem hún noti þær ekki. En Lilja gefst
ekki upp. Og það er meira við hana
heldur en bara hækjur og píanóleikur.
Þú ert rétt að byrja að kynnast henni.“
Ég leit á mömmu og brosti. „Ég á
víst mikið eftir ólært, ha? Það er verst
að frú Pála skuli ekki fá tækifæri til að
kynnast Lilju raunverulega líka.“
Mamma brosti til mín. „Þú bjargar
þér. Og hvað varðar frú Pálu... til að
byrja með ættum við ef til vill að bjóða
henni yfir á miðvikudaginn til að
hlusta á fallegan píanóleik."
Þýtt: G.Th.B