Sameiningin - 01.06.1886, Blaðsíða 10

—58—
búast allir við „betri tímurn“. En þá er að minnast þessa, sem
drottinn lagði Israel á hjarta rétt áðr en leiðangrinum í eyöimörk-
inni var lokið : „Nær ])ií hefir etið þig mettan, þá skaltu þakka
drottni þínum fyrir landið það hið góða, sem hann gaf þér. En
varaðu þig við því, að þú gleymir ekki drottni guði þínum,.,
að þegar þú hefir etið þig mettan og byggt þér prýðileg hús að
búa í, og þegar þú eflist að nautum og sauðum, silfri og gulli og
alls kyns fjármunum, varaðu þig, segi eg, að þú ofmetnist þá
ekki meö sjálfuin þér og gleymir drottni guði þínum“.—„Ekki
skaltu hugsa með sjálfum þér : Mín eigin orka og styrkr minna
handa hafa aflað mér þessarar velmegunar" o. s. frv. (5. Mós. 8,
10-13 og 17). þú, sem átt kost á að bœta úr skorti annarra
manna á daglegu brauði, láttu Jesúm kenna þér að gjöra það;
og þú, sem átt að búa við þröng, tak fram þín „fimm higg-
brauð og tvo fiska“—það litla, sem fyrir höndum er—og lát
það vera drottni helgað, svo að hann fái yfir það lagt blessan sína.
Áðr en Jesús mettaði mannfjöldann með hinum litla matforða,
tók hann brauðin og gjörði guði þakkir. þegar daglegt brauð
er ríkulegt, þakkarðu drottni þá fyrir það ? og þegar það er af
skornum skammti, þakkarðu honum einnig þá ? Sá, sem er van-
þakklátr við guð í allsnoegtum sínum eða fátœkt sinni, getr ekki
búizt við blessan drottins. Lærisveinarnir tóku saman leifarnar,
sem afgangs voru, og létu ekkert spillast. Hið sama gjöra ullir
þeir, sem þiggja brauð sitt með þakkargjörð. Hér er mikið fyr-
ir marga að læra. Eyðslusemi, óþrifnaðr, vanhirða á efnum sín-
um er kristnum manni ósamboðin.—þegar lærisveinarnir um
kvöldið sáu Jesúm koma ganganda á hinu ókyrra vatni í storm-
inurn, þá urðu þeir hræddir. Frelsarinn er enn á ferð hér með-
al lærisveina sinna, ekki einungis í blíðviðrinu og sólskininu,
heldr og þá er hið veika far vort er að byltast um á hinum
upp œstu öldum á dimmri og œgilegri nótt. Hin veiku hjörtu
vor fælast mótlætið og myrkrið, en kærleikans drottinn er þar
einnig, og vér eigum kost á að heyra þaðan sömu röddina eins
og lærisveinar Jesú forðurn í myrkrinu og storminum á Ge-
nesaret-vatni: „Eg em það, óttizt ekki“. Örvæntu þá ekki,
kristna sál, þó að stormrinn œði og myrkrið breiði sig út yfir
láð og lög. „Drottinn er minn hirðir; mig mun ekkert bresta“,
segir Davíð. „þó eg ætti að ganga um dauðans slcuggadal, skylda
eg samt enga ógæfu hræðast, því þú ert með inér; þín hrísla ■
og stafr hugga mig“ (Sálm. 23, 1, 4.).