Sameiningin - 01.10.1886, Síða 2

114—
sem hann hefir meðferSis, álögurnar, sern honum í'ylgja, svo,
lengi munu Jreir gjöra eins og hinn ungi maðr til forna: þeir
verða hryggir og fara burt. En kristindómrinn er ekki eintómt
ok, og ekki fyrst og fremst ok. Hann er annað og meira en
lögmál. Hann boðar þér ekki að eins, hvað sé skylda þín.
Hann er öllu fremr evangelíum, fagnaðarhoðskapr, himneskr og
óumrœöilegr, sem veitir þér hin dýrmætustu réttindi. þér er
með kristindóminum veitt margfalt meira en af þér er heimtað.
Til þess að minna á, hvað manninum er veitt með kristindóm-
inum, þarf ekki nema benda á þessi orð frelsarans : „Komið til
mín, allir þér, sem erviðið og þunga eruð hlaðnir; eg vil veita
yðr hvíld.“ Kétt á eftir tekr reyndar frelsarinn fram, að menn
skuli taka á sig sitt ok, en hann bœtir þar við þessu : „Mitt ok
er inndælt og mín byrði létt“. þegar evangelíum frelsarans er
komið inn í mannshjartað, þá verðr ok drottins því inndælt og
hans byrði því létt. Af því að evangelíum drottins fyllti hjarta
Jóhannesar postula, þá gat hann sagt: „Hans boðorð eru ekki
þung“.
Allar byrðar, sein kristindóminum fylgja, yrði svo léttar,
að þær yrði auðbærar, ef menn elcki missti sjónar á þeim rétti,
þeirri blessan, þeirri náð, sem kristindómrinn veitir. En þær verða
þungbærar, verða að fráfælanda oki, þegar þess er ekki gætt, að
kristindómrinn veitir manninnum svo óendanlega mikla hlessan-
1 hverju liggja hinir mestu örðugleikar við að halda uppi
kristnum söfnuðum fyrir þjóð vora í þessu írjálsa landi ? Örð-
ugleikarnir eru margir, t. a. m. fámenni vort og fátœkt almenn-
ings, það að menn eru á svo mikilli dreifing og það að fjöldi
fólks er á ferð og fiugi og hefir ekkert eiginlegt heimili eða
fastan samastað. En mestu örðugleikarnir liggja ekki í þessu,
heldr í öðru, sem líklega er verra við að eiga. þeir liggja í
því, að almenningi hættir svo við að líta skakkt á kristindóm-
inn, einblína á liann sem lögrnál, sem skyldu, sem óendanlegt
samsafn af boðorðum, og- svo hverfr allt hitt, sem kristindómr-
inn hefir meðferðis. Ekki svo að skilja, að því sé yfir höfuð
að tala neitað, að öllum mönnum sé frelsari fœddr, og að boð-
skaprinn um liann sé heimsins miklu gleðitíðindi. En þessum
boðskap er iðulega svo tekið, eins og það sé skyldutilfinningin
fremr iillu öðru, sem eigi að gjöra menn að kristnum mönnum.
Menn slcoða það langt um of lítiö sem heilög réttindi sín að
vera kristnir, og svo trúa menn af skyldu mestmegnis eða ein-