Sameiningin - 01.10.1886, Blaðsíða 4

—116—
illa, er líka ókostr, og hann er þessi: Hafi sálmar þeir, sem nii
koina í alveg nýrri inynd, verið kornnir inn í meSvitund krist-
ins fullorðins almennings þjóðar vorrar, þá missir þetta fólk þá
mí yfir höfuð algjörlega. I hinni nýju mynd, þótt í sjálfu sér sé
betri, er lítt hugsanlegt að þeir snerti strengi hjartnanna eins og
þeir gjörðu áör í þeirri mynd, sem menn lærðu þá sem börn.
Hin upp vaxandi kynslóð líðr engan baga eða óþægindi við þessa
breyting á góðuin og alþekktum sálmum. Hún grœðir í sann-
leika á breytingunni. En það er vafasamt, hvort gömlu fólki
og guðrœknu er ekki óréttr gjörr. Eigi viljum vér iasta sálma-
bókarnefndina fyrir þennan þátt í verki hennar, því hér var
réttr vegr vandrataðr. En segja viljum vér, hvað oss hefði þótt
réttast í þessu efni: þegar um algenga og í kristilegu tilliti á-
gæta sálma var að rœða, eins og t. a. m. „O, minn Jesú, öll þín
pína“, „Mildi Jesú, eg minnist nú“, „Af djúpri hryggð ákalia’
eg þig“, „Guðs vors nú gœzku prísum“,—sálma, sem hljóta að
vera komnir inn í hjörtu kristins almennings þjóðarinnar, svo
framarlega sem nokkur kristindómr á þar heiina,—þá var auð-
vitað ekkert á móti því, að þeir væri gefnir í nýrri og full-
komnari þýðing, en samhliða hinni nýju þýðing átti að setja í
sálmabókina þá mynd þeirra, sem menn hafa þekkt og lært og
sungið þá í að undan förnu. Hvortveggja sálmsmyndin hefði
átt að vera undir sama númeri í bókinni, að eins hefði átt að
geta þess, að þetta væri sami sálinrinn í gamalli og nýrri mynd.
Sumir kunna að hrista höfuðið ytír þessari tillögu vorri, og kalla
slíkt óvísindalega ómynd; en þar til er því að svara, að í sálma-
bók á fyrst að vera spurt að því, hvað í kristilegu tilliti er lík-
legast til að söfnuðum og einstökum sálum, ungum og gömlum,
geti orðið til mestrar uppbyggingar, en miklu síðr, og í raun og
veru alls ekki að því, hvað einstökum mönnum fullnœgi í vís-
indalegu tilliti. Sálmabókin hefði við þetta stœkkað talsvert, en
það gat aftr jafnazt með því að taka færri sálma inn í hana,
enda er enginn vafi á því, að þó að bókin að efni til sé yfir höf-
uð vönduð, þá eru ekki svo mjög fáir sálmar í henni, sem lítt
munu verða notaðir og sem því hefði rnátt missa sig. Yér ætl-
umst oo- ekki til, að svona hefði farið verið með a 11 a sálma, sem
nú koma í nýjum þýðingum, heldr að eins við þá, sem vitan-
lest var um að mest hafa verið um hönd hafðir, flestum eru
hjartkærir, mestan kristindóm liafa að geyma og sem í tilbót eru
í viðunanlegum búningi, eins viðunanlegum eins og sumir, sem