Sameiningin - 01.10.1886, Blaðsíða 13

—12.5—
öllum veikum og vanburSa enn aS bera með þeim þeirra kross,
Ert j)ú ekki veikr ? Viltu ekki aS hann létti undir þinn kross ?—
A krossinn Krists var ritaö letr eftir aS hann var nesddr á liann
sem sýndí, hver hinn krossfesti var. þaS geta allir lesiS orSiS
k v ö 1 á þínum krossi, maSr, hver sem þú ert. En meS augum
trúarinnar geta • guSs börn lesiS meira á sínum krossi; þau geta
lesiS orSiS n á S. Drottinn Jesús hefir helgaS krossinn. þaS
er krossinn, sem dregr mannshjartaS aS himninum meira en nokk-
uS annaS. Af hverju vill Páll postuli hrósa sér ? Af engu
hjá sjálfum sér nema veikleika sínum, bágindum sínum, sem er
sama sem hans eigin kross. Hann gat ekki hrósaS sér af náS-
inni frá Krists krossi fyr en hans eigin kross hafSi beygt hann
til jarðar. Og svo segir Páll þá líka: „Vér vitum þetta, aS
vor gamli maSr er meS honum krossfestr“ (Róm. 6, 6). En lifir
ekki þinn gamli maSr, þú játandi [Jesú Krist, enn meS fullu
lífí ? Ef svo er, þá getr þú ekki heldr hrósaS þér af Krists
krossi og dauSa.— Af hinum sjö orSum, sem Jesús talaði á kross-
inum, til fœrir Jóhannes aS eins þessi þrjrr: „Kona, sjá þar er
sonr þinn“ og: „sjá, þar er móSir þín“, „Mig þjrrstir“ og : „þaS
er fullkomnaS". HiS fyrsta, tvöfalda, orSiS á við Maríu móSur
hans og Jóhannes, „lærisveininn, sem hann elskaSi“, en þaS á
líka viS oss, kristna menn, og hana, er vér köllum andlega móSur
vora. Sú móSir á bágt; hún er særS í hjartaS meS hverri spjóts-
stungu, sem frelsarinn fær, og þær eru margar á vorri tíS. 0,
aS þú vildir vera Jóhannes. þá tœkir þú þetta ávarp til þín :
„sjá, þar er móSir þín“, og gjörSir svo þaS, sem þú gætir, til aS
hjúkra aS henni. þegar krossinn leggst á veikt bak þitt, maSr, þá
þyrstir þig eftir náS. En þyrstir þig ekki líka eftir því aS hjálpa
kirkju drottins, þegar þú sér svo margt ama aS henni ? BráS-
um er æfi þín á enda. 0, aS geta á dauSastundinni sagt: „þaS
er fullk omnaS“. En þaS getr enginn nema sá, sem aShyllist
fullnaSargjörS frelsarans áSr en dauSastundin upp rennr. LifSu
þá trúaSr, til þess aS þú sért viss urn aS þú þurfír ekki aS
deyja vantniaSr og vonlaus, heldr getir þá sagt eins og Jesús :
,,þaS er íullkoinnaS“, og hnegt svo höfuSiS og geflS upp andann.
Menn lesi 22. sálm DavíSs í sambandi viS þessa lexíu.
Vér erum í 5. lexíunni leiddir aS gröfinni drottins á hinurn
mikla sunnudagsmorgni, sem allir sunnudagar kirkjuársins hafa
sitt himneska sólarljós frá. Gröfin hafði veriS byrgS meS steini,