Sameiningin - 01.09.1891, Page 10

—106
hjá oss er enginn félagsskapr í þessa átt .... og þó hrópar
röddin einlægt hærra og hærra: Hafið andvara á yðr,
því nú er hættuleg tíð ! ..............
i. Apr. 1S90.
.... jjað getr víst ekki dulizt neinum af yðr, að
aðalorsökin til hinnar miklu deyfðar í voru kristindómslífi
á þessum síðustu tímum er hið algjörða hugsunarleysi safn-
aðanna í því að vinna í félagsskap og með sameinuðum
kröftum að sínum velferðarmálum. Er ekki vort kristin-
dómsástand líkt ástandi þess ríkis, sem veit af óvinum í
landi sínu, sér þá ferðast um í hverri sveit, taka sér að-
setr á hverjum bœ, 0g gjörir þó ekkert, alls ekkert, til að
reka þá af höndum sér ? .. .. Fólkið er rajög svo hætt að
sœkja drottins hús. það finnr ekki löngun til að vegsama
drottin sinn í guðs söfnuði, finnr elcki huggun né hug-
svölun 1 hans náðarorði, og sést ekki nema á strjálingi
við hans náðarborð. Heimsins bg tíðarinnar andi og crð
hefir meira og minna gripið fólksins hjörtu og sitr þar í
fyrirrúmi fyrir guðs orði og náðarboðskap þess..........Hve-
nær hafa þá verið sterkari hvatir en einmitt nú fyrir ís-
lenzka presta til að sýna það í orði og verki, í anda og
sannleika, að þeir þekki og kannist við kröfur tímans og
leggi allt í sölurnar fyrir velferð guðs safnaða ? Aldrei,
aldrei hefir vérið meiri þörf á fjörugu safnaðarlífi, aldrei
meiri þörf á að hver styrkti annan og hjálpaði öðrum.
Skilyrðið fyrir slíkri kristindómshreifing er að minni hyggju
eindregin og alvarleg samtök prestanna. Allir prestar, sem
saman geta unnið fjarlægðar vegna, verða að sannfœrast
um, að það sú guðs köllun til þeirra, að sinna þessu nauð-
synjamáli, og þessi samtök ætti að ganga út frá héraðs-
íundum.......Gæfi menn sér tíma til á þessum fundum að
ihuga og rœða velfefðarmál safnaðanna, mætti vissulega mik-
ið gott af því leiða. Yér verðum að læra að skoða þessa
fundi eins og vort kirkjuþing í hinu smáa, sem í raun og
veru hefir mikil og merkileg völd í kirkjumálum...........En
til þess að nokkrar samneður geti orðið um ýms merkileg
mál er óhugsanda, að geta afgreitt þau á einum degi. ....
Oss má ekki vaxa í augum að gefa út til þess 3—4 daga,