Sameiningin - 01.09.1891, Blaðsíða 12

—108—
J)á finn eg þaS gjörla, hvað guðs ríki er,
þá gleðst eg og englarnir samfagna mér.
þá finn eg, live syndin er fagnaðarsnauð,
þá finn eg: hver sál, sem ei berst, hún er dauð.
Að hjarta þér, faðir, eg hallast og bið:
æ, haltu mér trúna og kærleikann við.
þá veit eg, hver þýðing í orðunum er:
Yér erum, vér lifum, vér hrœrumst í þér.
II.
Hví er svo daprt í hjarta þér maðr,
helkulda lífs að þú einungis sér ?
Líttu til himins og hugsaðu glaðr,
heimili síðar þar búið er þér.
Láttu’ ekki nákulda nísta þinn anda,
njóttu hér lífsins eins vel og þú mátt;
reyndu á drottins þíns stigum að standa
styrktr af ljósinu’ úr himneskri átt.
Hvar er þitt athvarf á holdsvistar brautum ?
hvar er þitt ljús, þegar nóttin að fer ?
hvar er þín buggun í hættum og þrautum ?
hvar er þín von, þegar dauðann að ber ?
Sérðu’ ei með alopnum augunum, maðr,
alvalds hve föðursins höndin er sterk ?
Hef upp þinn anda til himnanna glaðr,
hugsaðu’ um drottin og skoða hans verk.
Harms þegar ský yfir höfuð mér safnast,
horfi’ eg í anda á kærleikans sól,
sé þá, að böliö og beiskjan öll jafnast,
brosa mér framundan eilífðar jól.
Eilífs lífs von eg í hjarta mér hefi,
horfi því glaðr á komandi tíð.
Von sú ei breytist, það guðs náð mér gefi;
get eg þá bugglaðr endað mitt stríð.