Sameiningin - 01.03.1894, Blaðsíða 15

11-
hafa látið lieiminn verða til, og vilji, sem veit af sér á
á sínurn tíma að láta heiminn líða undir lok; en allan
tímann, sem liggr á milli slíks upphafs og slíkra enda-
loka, ætti viljinn ekki að hafa neitt vald yíir þessum sama
heimi, sem honum er þó háðr? þvílíkar mótsagnir býðr biblían
oss ekki. Biblían kannast fyllilega við mannlegan vilja, en
ekki sem orsök þess að heimrinn sé orðinn til, heldr sem endi-
mark hans. Heimrinn kemr fram sem hið stórkostlega verk-
freri, erguð sjálfr hefir látið verða til í þeim tilgangi, að maðr-
inn gæti fengið þar uppeldi í siðferðislegu tilliti og yfir höfuð
fullkomnazt. Af þessu hlýtr þá líka það að leiða, að þetta mikla
verkfœri, náttúran, er æfinlega til taks, þegar guð vill beita
henni til þess að koma fram fyrirætlunum sínum mönnunum ti)
fullkomnunar, — hlýtr á hverri stundu að vera undir það búin.
að lilýða vilja hans og styðja að því, að hann nái tilgangi sín-
um með mennina. Hver sem vill getr náttúrlega sagt, að kenn-
ing biblíunnar sé heimska, en hún hefir þó að minnsta kosti
engar mótsagnir inni að halda.
Yér skulum enn leiða athygli manna að einu atviki. Er
nokkuð óeðlilegt að hugsa sér, að hann, sem er herra mann-
kynsins og sér um uppeldi þess, þegar liann veit af einhverjum
manni, sem dýrð guðs og sáluhjálp meðbrœðra hans liggr á
hjarta, taki þá þennan mann sér til samverkamanns til að kenna
mönnum að lyfta sér upp til guðs? 0g ef svo slíkr samverka-
ínaðr guðs sérstaklega sýndi sig trausts hans maklegan, hví
skyldi guð þá ekki að einhverju leyti gjöra hann hluttakandi í
valdi sínu yfir náttúrunni? Slíkt vald yfir náttúrunni tilheyrði
einmitt manninum í upphafi, en hann var sviftr því um svo eða
svo langan tíma út af því að hann syndgaði og fór illa með
vilja sinn, og út af því að þá mátti líka við því búast, að hann
myndi beita til ills valdi því, sem honum hafði verið veitt.
Dœmi annarra eins manna og Mósesar og Elíasar sýnir oss, að
fyrir miklu má trúa þeim, er trúir reynast, og af æfisögu Jesú
sjáum vér, að allt getr gefið orðið í vald þess, sem mesta trú-
mennsku sýnir. Sé svo, að vilji sé eðli hlutanna, og sé svo, að
það, sem gott er, sé endimark hins fullkomna vilja, þá hlýtr á
endanum allt það, sem náttúrunni tilheyrir, að verða lagt undir
hinn heilaga vilja, og hver einstakr vilji hlýtr að fá hlutdeild