Sameiningin - 01.12.1898, Blaðsíða 4

148—
María hafast við. J)að er uin mifja nótt. Húsið er fullt af
safanda fólki og fénaði. Fyrir framan eina hvíluna sitr
maðr. Fyrir ofan liann hún, sem nú er nýorðin móðir. Barnið
hefir hún á örmum sér, soninn, sem engillinn hafði talað um við
þau bæði. Stundin rennr upp fyrir henni, þegar engillinn kom
inn til hennar og hún varð svo óttaslegin, en hann kallaði hana
hina sælustu allra kvenna, talaði um soninn, sem guð ætlaði að
gefa henni og meiri ætti að verða enn allir aðrir menn, — hann,
sem verða skyldi sonr hin hæsta, konungr voldugri en Davíð,
eiga eilíft konungsríki, vera heilagr og kallast sonr guðs. Var
eigi þessi von of dýrðleg fyrir mannlegt hjarta ? Samt hafði
hún geymt hana, engum trúað fyrir henni. Að Elízabet frænd-
kona hennar hafði heilsað henni sem móður drottins síns hafði
ekki verið hennar sök; drottinn sjálfr hafði lagt þau orð á tungu
hennar. Og hún man, hvernig hún þá sálf fylltist heilögum
anda og söng drottni lofsöng, einhvern hinn dýrðlegasta, sem
komið hefir af mannavörum.
Jósef hugsar um baráttuna, sem hann átti í við sjálfan sig,
drauminn dýrðlega, sem liann dreymdi, orð engilsins, sem sann-
fœrðu hann um, að sonrinn, sem heitmey hans átti von á, væri
sonr guð3, Immanúel, guð með oss, — hinn fyrirheitni Messías
ísraels.
Og nú höfðu þau beðið eftir þessari stund, að þau fengi að
sjá hann. Oft hafa mannlegar vonir risið hátt, en aldrei eins
hátt og í brjóstum þeirra. Stundin er komin; nú hafa þau hann
hjá sér. Hvítvoðungrinn þessi er sonrinn, sem engillinn hafði
talað um, sá, er heita skyldi Jesús, af því hann átti að frelsa, —
sá, sem spámennirnir höfðu spáð um, sá, sem verða átti vold-
ugri en Davíð og sitja að völdum til eilífðar.
Heldr þú, að verið hafi nokkurn tíma eins mikil hátíð í
nokkrum mannlegum hjörtutn og í hjörtum þeitra Jósefs og
Maríu þessa nætrstund ? Mun eigi hafa sungið í sálu þeirra :
„Önd mín lofar drottin, og andi minn gleðr sig í guði, frelsara
m(num“?
það var fyrsta jólahátíðin hér á jörðinni. Og eg vil setj-
ast hjá þeim Jósef og Maríu og læra að halda jól, — læra að láta
vera hátið í hjarta mínu, — lof'a drottin fyrir það, að mér ep
frelsari fœddr.