Sameiningin - 01.12.1898, Blaðsíða 13

—157—
legu kenning, sem eðlilega var, stundum a£ ásettu ráöi, en lang-
oftast safnaöarleiðtogunum óafvitanda og nálega ósjálfrátt, farið
að laga eftir heiðindómsháttum þeim, sem náð höfðu sér niðri í
lífi manna. þessi vöxtr hins ósanna kristindóms í kirkjunni
heldr áfram um allan heim eina öldina eftir aðra þangað til hinn
mikli atburðr, reformazíónin á 16. öldinni, kom fyrir. Guðs orð
heilagrar ritningar er þá af þeim Lúter og samverkamönnum
hans hrifið undan mælikerinu, sem páfakirkjan hafði yfir það
hvolft. Og í ijósbirtu þess orðs sást svo skýrt, hve grátlega lít-
ið af sönnum kristindómi þá var eftir orðið hjá öllum þórra af
hinum kirkjulega lýð landanna. Að sjálfsögðu var reformazíón-
in barátta t'yrir sönuum kristindómi bæði með tilliti til kenn-
ingarinnar og lífernisins. Og gleðilega mikill var árangrinn.
Hreint guðs orð og því samfara skorinorð krafa; til allra krist-
inna manna um það að lifa sönnu trúarlífi í Jesú nafni. En þeg-
ar hagr reformazíónar-kirkjunnar var hið ytra kominú í gott
horf, svo að hún þurfti ekki lengr að eiga í hinni hörðu baráttu
fyrir tilveru sinni, þá óx aftr fyrir því sama fólki freistingin til
— ef ekki að draga úr hinni evangelisku kenúing, þá samt að
minnsta kosti úr hinum kirkjulegu líferniskröfúm.
Á það var þá líka bent við umrœðurnar átrúarsamtalsfund-
unum um mnnan kristindóm, að þar sem mótspyrnan gegn ís-
lenzka kirkjufélaginu út af hinni kristnu trúarjátning vorri frá
andstœðingunum fyrir utan væri orðin svo lítil og félagið að því
leyti þyrfti ekki lengr að berjast fyrir tilveru sinni, þá yrðum
vér nú fremr öllu að gjalda varhuga við því, að kristindómr vor
yrði ekki að tómri ytri siðaþjónustu. í sambandi við þetta mál
var og á það minnt, að á heimsmarkaðinum væri fullt af eftir-
gjörðum, fölsuðum vörum. Menn reyna að eftirgjöra nálega
alla góða hluti, og hinnm eftirgjörðu munum, líkamlegum og
andlegum, er einatt af samvizkulitlum mönnum haldið fram,
otað framan í almenning, eins og væri þeir sannir og ósviknir.
Og á þessum svikum eru menn allt af að glœpast. En verst eru
þessi svik, þegar um það er að rœða, sem dýrmætast er af öllu,—
kristindóminn. Ósannr kristindómr, faríseatrú, hrœsni — hjá
mönnum kirkjunnar — er háskalegasta vörutegundin á heims-
markaðinum bæði að fornu og nýju. Og það einmitt fyrir þá
sök, að sannr kristindómr er dýrmætari en allt annað,