Sameiningin - 01.02.1905, Síða 12

i88
eiga líkið. Hvort sem menn þakka oss fyrir verkið eða ekki,
þá er ekki samvizka vor eða trú bundin neinum einstökum
mönnum—aldrei. Vér erum þjónar Krists og safnaðar hans,
en ails ekki neinna einstakra manna. Vér erum skyldugir að
gjöra söfnuði Krists og Kristi sjálfum grein fyrir starfi og orð-
um vorum, en engurn einstökum mönnum, En söfnuðrinn
dœmir oss eltir orðum Krists; annars er hann ekki réttr söfn-
uðr. Vér stöndum þar í þjónustu frelsarans og kirkju hans.
Sem starfsmenn og erindsrekar hans eigum vér þá ráðvand-
lega að inna af hendi það verk,sem hann hefir trúaö oss fyrir.
Eg get unniö fyrir bróður minn það verk,—gengiö eða ekið
til sorgarhússins, kirkjunnar, grafarinnar, og notað mína
tungu í hans þjónustu, en trú mín og sannfœring þjónar
Kristi. Eg er jafnvei ekki þjónn einstaklingsins, þegar egfer
til hans á sóttarsæng til þess að útdeila honum sakramenti
kvöldmáltíðarinnar (,,þjónusta“ hann); en eg er í því verki
að eins þjónn Jesú Krists og líkama hans, safnaðarins. Eg
er ekki heldr þjónn þess, sem eg skíri; einnig í því verki er
eg þjónn hins gjörvalla líkama Jesú Krists, það er að segja
hins kristna safnaðar. En þá er ogprestrinn ekki heldr, og
því síður, þjónn þess, sem líkið á, sem á að grafa. Auðvitað
er hann í einum skilningi þjónn einstaklinganna, sem leita til
hans í því skyni að hann vinni fyrir þá prestsverk, en ekkj
öð’-uvísi en Kristr þjónar hinum einstaka manni með náðar-
meðulum sínum. Þegar sagt er, að prestr þjóni einstakl-
ingnum, þá er það svo að skilja, að hann gjöri það með því
hinu sama, sem hann þjónar öllum líkama Krists með, en alls
ekki svo, að einstaklingrinn setji honum reglur fyrir því hvað
hann eigi að kenna. Eiristaklingrinn er bundinn við söfnuð-
inn og söfnuðrinn við Krist og orð hans. Prestrinn á ekki að
vera eins og hlutr, sem menn geta látið fara manna á milli og
sagt svo um leið: ,,Nú getr þú lánað hann dálitla stund, og
svo getr einhver annar tekið við honum og notað hann til ein-
hvers, sem honum sýnist. —Hann á ekki heldr að vera eins
og þýðingarlaus skipstrjóna á safnaðarlíkamanum, sem fer þar
sem söfnuðrinn skipar honum.Hann áað vera viti,sem bendirá
allar hættur ogtil Krists,—en um leið viti, sem ekki dettr um