Sameiningin - 01.02.1905, Síða 13

koll, þótt blásiö veröi ofrlítiö á hann. Viö útfarir framliöinna
á hann því aö tala Krists orö ráövandlega og þá aö láta það
orö áminna, leiðrétta, mótmæla og hugga. Þá kemr hann
fram í anda Páls postula, sem segir, að lærdómr sinn sé ekki
innifalinn í fortölum spaklegrar málsnilldar, heldr í auglýsing
anda og kraftar svo að trú tilheyrendanna ,,ekki sé byggö á
mannlegri speki, heldr á guðs krafti“ (i.Kor, 2, 4. 5).
Þaö er eitt enn, sem prestrinn þó þarf aö hugsa um sér-
staklega, og það er aö hugga. Hvernig á hann að hugga?
Undir því er allt komið. Hvernig á sú huggun að vera? Hún
getr verið margvísleg, segir hugsunarleysið eða grunnhyggnin
undir eins. Þú átt að hugga þá sem gráta. Og er eg svo
spyr: ,,Já, hvernig á eg að hugga?“—, þá fæ eg ekkert svar
hjá mörgum. Eg vil spyrja: Er það að hugga að segja, að
hinn látni hafi veriö góðr á heimili sfnu, góðr faðir, gott barn
o. s, frv. ? Er nokkur eiginleg huggun í því? Eyðir það
nokkuð ógn grafarinnar? Tekr það ekki í alla strengi hjarta
míns að hugsa til þessa vinar míns og um það, sem hann var
mér? Verðr ekki sársaukinn því næmari og skilnaðrinn því
sárari? Eða er það huggun að telja upp öll góðverkin hans
eða að tala um greind hans og gáfur? Það getr verið skemmti-
legt að heyra þetta sagt um vininn. Eg lái engum það, þótt
honum þyki vænt um að víðfrægt sé hið góða, sem vinr hans
hinn látni hafði til að bera; en er nokkur veruleg huggun í því?
Er prestrinn af drottni til þess settr að tala um þetta? Er
hið heilaga embætti safnaðarins til slíks? Nei! Það er ekkert
á móti því að þessu sé hreyft; en það er varasamt fyrir prest-
inn að tala mikið um það, af því hann er oftast langt um of
ókunnugr hinum látna til þess að geta þaö svo að alveg rétt
sé farið með. Sé prestrinn nákunnugr hinum fram'iðna og
hans lífi og viti með vissu, að það hefir verið sannkristilegt líf,
þá segir hann frá þvi, en þó svo, það komi fram, að það var
kraftr Krists og heilags anda, sem þannig starfaði í hinum
framliðna. Lát þá alla heyra, hvað sé kraftr Krists, sem
getr sýnt sig öfiugan í syndugum mönnum, Sé prestrinn aftr
á móti ókunnugr, þá er hættulegt að hrósa. Leyndardómar
heimilisins eru ekki allra eign. Og ef prestrinn talar um