Sameiningin - 01.03.1905, Qupperneq 10

6
eftir ganginum í vagninum í samtali viö nokkra kunningj-a og
í gegn um skraut-sal vagnsins. Þá var klappaö á dyrnar innan
frá, og einhver nefndi mig á nafn. Og er eg svaraði og dyrn-
ar opnuðust, kom eg auga á Robert G. Ingersoll ofursta, og
sá, að honum myndi líða eins notalega og búast mátti við í
eins mollulegu lofti og þá var.
,,Voruð það þér, sem kölluðuð til mín?“
,,Já“—sagði hann. ,,Komið hingað inn til mín. Mér
finnst eg þurfi að tala. “
Eg hallaðist upp að dyrastafnum og sagði:
,,Jæja, ef þér viljið lofa mér að ráða umtalsefninu, þá.
skal eg koma inn. “
,,Að sjálfsögðu. Það er einmitt það, sem eg kýs mér. “
Eg settist niðr hjá honum og tók til máls:
,,Er nokkur guð til ?“
Snar eins óg elding svaraði hann: ,,Eg veit ekki; vitið
þér það ?“
Þar næst sagði eg: ,,Er nokkur djöfull til?“
Hann svaraði: ,,Eg veit ekki; vitið þér það?“
,,Er himnaríki til?“
,,Eg veit ekki; vitið þér það?“
,,Er helvíti til?“
,,Eg veit ekki; vitið þér það?“
,,Er líf til eftir dauðann?“
,,Eg veit ekki; vitið þér það?“
Og eg endaði með þessum orðum: ,,Þarna hafið þér nú
textana, herra ofursti. Byrjið þá. “
Og hann gjörði það. Það lá mæta-vel á honum; og er
hann hafði byrjað, urðu orð hans að rœðu, sem streymdi á-
Iram eins og ólganda fljót. Það var furðulegt í mesta máta,
hvernig hann gékk frá hugsunum sínum; og eins og Brúðkaups-
gestinum var haldið föstum af hinum blikandi augum Sæfar-
ans forna^), eins sat eg sem þrumulostinn, er eg hlustaði á þá
samhrœru, sem upp úr honum rann, af röksemdafœrslu,
mælsku, fyndni, heimsádeilu, frekju, iotningarleysi, skáld-
*) I kvæðinu alkunna eftir Coleridge The Ancient Alariner,