Sameiningin - 01.08.1907, Side 6

IÓ2
en bœnin var sá þáttr dagsverksins, sem hann hlaut að sjá fyrir.
Mikil er sú léttúð, sem vér gjörum oss seka í með því að
segja, að vér komumst ekki til að biðja. Vér gjörum heldr en
ekki lítið úr bœninni með þvi að bregða henni fyrir að eins til
viðhafnar eða andlegs smekkbœtis i staðinn fyrir að fara með
hana eins og sterkasta aflið, sem vér eigum ráð á. Bœnin var
hjá Kristi á holdsvistartíð hans hér á jörðu sá þáttr í starfsemi
hans, sem tók hvað mest upp á hann og kostaði hann mest.
Meua dáöust að þýðleik hans og rósemi, en gjörðu að öllum lík-
indum lítið úr þeirri venju hans að vera lengi á bœn í einrúmi.
En meginhluti verks hans var framkvæmdr áðr hann kom í aug-
sýn þeirra. Það, sem þeir kunnu ekki að meta honum til lofs,
var aðal-atriðið í því, sem hann var fyrir þá að gjöra. Og er
hér bending þess, hvernig þeir menn, sem þrungnir eru af yfir-
lætis-tilfinningum og um fram allt eru að hugsa um það að
verða ofan á, hljóta ávallt að verða óhœfir til að gjöra það, sem
mest er í varið, af því að einmitt það verðr að vera gjört þar
sem enginn getr komið á Það auga. Bœnin er göfugasti Þáttr-
inn í verkinu og fullkomnan þess. Margir eru þeir, sem til
þess eru fúsir að inna af hendi allt það, er sýnilega útheimt-
ist til mikils þjónustustarfs, leggja sig verulega í líma í vinnu
að málefni sinu að því leyti sem nauðsynlegt er því til eflingar
hið ytra, en áræða Þó aldrei að láta i té þá sjálfsafneitan, sem
enn þá er meiri og í því fólgin að halda sér öðruhvoru burt frá
málefninu til þess á þann hátt að veita því œðri þjónustu. Það
er sú fyrirhöfnin, sem öllum mönnum er ósýnileg. Það er hinn
áreiðanlegasti prófsteinn þess, hvað það i raun og veru var, sem
knúði manninn áfram til að vinna verk sitt. Þar er ósérplœgnin
og sjálfsafneitanin allt að Þyí á hæsta stigi. Og það eru marg-
ir, sem fegnir vildi gjöra allt fyrir verk sitt nema Það eitt, að
biðja fyrir því.
Skipum bœninni rúm þar sem Jesús setti hana. Frá því, er
liann dvaldi hér á jörðu i mannlegri mynd, fór bœnin að eiga
nýja sögu. í ljósbirtu eftirdœmis hans er önnum kafinn maðr
einmitt sá maðr, sem sízt af öllu hefir efni á að vera bœnarlaus.
Hann skilr ekki stöðu sína eða atvinnu fyrr en hann lítr á hana
sem það, er guð vill feginn veita honum hjálp til. Önnum kaf-
inn maðr getr beðið betr en iðjuleysinginn eða sá, er litlu þarf
að sinna. Má vera, að hann geti ekki verið eins lengi á bæn
og hinn maðrinn, né kunni að biðja með eins liprum orðum.
Má vera, að engin sú fegrð sé við bœnina, sem kynni að koma
sumum til að verða upp með sér; en hún er þó Þess eðlis, að
liinn eiginlegi tilgangr og kjarni bænarinnar birtist þar miklu