Sameiningin - 01.08.1907, Qupperneq 34

NÆGJUSBMI.
Kona nokkur, sem var kennari í alþýöuskóla í Danmörku,
sagði viö hóp af litlum stúlkum, sem nýbyrjaöar voru á öðru
skóla-ári sínu, að sér þætti vænt um, ef þær vildu skrifa sér til
og segja sér frá því, hvernig þeim hefði liðið í sumarleyfinu.
Nokkrar þeirra skrifuðu henni svo bréf og gerðu eins og húti
hafði beðið. Eitt af bréfunum hefur nú kennarinn geymt í 20
ár. Henni fanst svo mikið til um það. Ekki fyrir það, hve
snyrtilega það væri skrifað eða vel orðað, 'né fyrir það að það
bæri vott um svo miklar gáfur. Ekki neitt slíkt einkendi bréfið.
Heldur vegna hjartalagsins, sem það bar vott um. ÞaS var
það, sem hafði talað til hennar þá, og talaði til hennar öll þessi
20 ár. Bréfið hljóðaði svo:
„Eg hef verið í viðar-skálanum hjá pabba, og þvegið leir-
tauið og gólfið fyrir mömmu og passað barnið, og mér hefur
liðið svo vel.“
Þetta var nú mesta ánægjan hennar í sumarleyfinu — aS
hjálpa pabba sínum og mömtnu. Hún hefur ekki verið að
heimta þetta eða hitt, né nöldra út af því að hún væri látin gera
alt þetta, þegar aðrar stúlkur væru að leika sér.
Ekki eru allar stúlkur ánægðar með önnur eins kjör. Þær
eru jafnvel ekki ánægðar, þó kjör þeirra sé margfalt betri
en annarra. Vinnan, sem heimtuð er af þeim, miklu minni.
Og skemtanirnar, sem þær geta veitt sér, miklu meiri. Þær eru
með ólund. Og svo líður þeim illa. Eru lasnar og Þola ekki
neitt.
Ólundin og óánægjan gerir margan vesalan. En nægju-
semin og ánægjan hins vegar margan heilsugóðan.
Ef meira væri af nægjusemi og ánægju hjá okkur mönn-
unum, þá væri sumarið okkar lengra. Meira af sól í lífinu.
Temjum okkur nægjusemi.
SÖGUR UM DÝR.
fÞýtt—handrit H. Kr. Fr.ý
VIII.
Þá er Karl konungur áttundi sat að ríkjum á Frakklandi.
var maður einn af lífvörðum konungs, er Aubry hét. Hann átti
í miklum fjandskap við annan mann að nafni Macaire.