Sameiningin - 01.05.1950, Blaðsíða 9

Sameiningin
55
hugsandi saklausum pilti, er feldi hlýjan hug til hennar.
Hún nefndi hann sama gælunafni og alla aðra pilta, en hann
tók orðin alvarlega — en leiðir þeirra skildu þó að þessu
sinni, án þess að mikið yrði af kynningu þeirra. En tveimur
árum síðar bar fundum þeirra saman á ný. Þá tjáði piltur-
inn henni hug sinn allann, og gaf henni í skyn að hann
hefði ástæðu til þess, þar sem að hún hefði nefnt hann
„darling11. En stúlkan hló að honum og svaraði því til, að
hún viðhefði það gælunafn við alla pilta er hún kyntist:
Það er málvenja mín, að kalla alla pilta sem ég kynnist
„darling“. Með öðrum orðum, hún viðhafði orðin án þess
að þau hefðu nokkra merkingu til hennar. En þannig má
það ekki vera, er við íslendingar biðjum hver öðrum bless-
unar, með því að segja Gleðilegt sumar! —
Óskin er táknrænt merki þess þakklætis sem í huga býr
og á sér útstreymi í orðunum. Eðli hennar er að láta gleði
og góðan kærleiksríkan hug streyma út til annara manna.
En heillaósk eins og þessi er kröfuhörð, á þeim er ber hana
fram; hún er heitstrenging og hátíðlegt loforð að auka á
gleði annara, bæði leynt og ljóst. Með henni lofast sá er
ber hana fram, að vera öðrum „vinur, er í raun reynist".
Hann heitstrengir að varpa steinum úr leið fyrir honum;
tala ekki illa um hann á bak, en láta orð sín og athafnir
verma og hlýja og gleðja aðra, á sinn hátt eins og að blessuð
sólin færir öllu ljós og yl, er hún eyðir klaka og græðir
kalsár vetrarins. Þetta skilst mér vera að bera sumarið út
meðal manna. Það er tilraun til að vera í samræmi við gró-
anda þann er sumri fylgir. Þetta er yfirlætislaus kærleik-
ur að verki. En eins og skáldið orðar það:
„Alheimsmál kærleikans allsstaðar skilst
og ómar þar fylst,
sem blómin í hámskuggum bíða eftir degi“. —
(G. G.)
Til er forn helgisaga íslenzk um guðaþing er haldið var
á himnum uppi er vetri jarðar tók að halla, leysingar voru
um garð gengnar, og koma sumars var fyrir höndum. Að
guðaþingi afloknu kallaði Vorguðinn alla engla er voru í
þjónustu hans saman og mælti á þessa leið: „Nú er veldi
vetrar að þrotna, bráðum tekur ís að leysa af ám og vötn-
um. Blómin fara að vakna til lífs á ný, gróður færist nær
og fer nú bráðum að skjóta frjóöngum.