Sameiningin - 01.04.1946, Síða 6

52
. . . Heyr englasöng þennan, sem hörpuhljóm,
svo höfgan, laðandi dularóm,
um kyrlátan kvöldsins geim.
. . . Nú sé eg í skýjum soninn minn,
með saklausa snjóhvíta faðminn sinn.—
í friði, eg flý til hans heim.
E. H. Fafnis.
Það sem varir
(Útvarpsrœða, flutt í Fyrstu Lútersku kirkju,
Winnipeg, 24. marz„ 1946)
(1. Kor. 13-13)
“En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrent, en
þeirra er kærlei-kurinn mestur.”
Þessi -orð, sem tekin eru úr hinum óviðjafnanlega þrett-
ánda kapítula fyrra Korinþubréfsins, færa oss í hendur hið
fegursta umhugsunarefni se-m h-ugsast má, auk þess sem
þau eru ótæmandi vizkulind þeim er læra vilja fræði lífsins.
Guð gefi -oss öllum nær og fjær náð til þess að nema staðar
í kvöld -og bergja á þessum brunni.
Postulinn talar um það sem varir, þrátt fyrir tímans
tönn, og allar óvissar og umbreytanlegar kringumstæður
mannlegs lífs. Stundum finst oss að fátt standi í stað: a-lt
er á fleygiferð, sem örskot líður tíminn hjá, og þá ekki síður
mannlífið sj-álft. Á þetta síðasta var eg mintur nú á dög-
unum er eg 1-eit yfir nafnalistann yfir þá vini þessa safnaðar
víðsve-gar, sem að undanförnu hafa stutt þessa útvarpsstarf-
semi. Ýmsir þeirra eru nú -ekki lengur á sviði þessa lífs.
Öllum þeim sem ástvini syrgja, hvar sem þeir eru, vil eg
biðja blessunar Guð-s, að þeim megi veitast huggun o-g sálar-
ró í trú sinni á lífið og samfundina fyrir handan tímans
-tjald. Það gildir um oss öll, að vér eigum engan varanlegan
samastað hér, en leitum þess sem koma á. Postulinn finnur
einnig til þess er hann telur upp margt af því sem m-enn
t-elja sig eiga, og reiða sig á, en -er horfið óðar -en varir. Þar
tilh-eyrir mælskulistin, spádóm-sgáfan, þekkingin og svo