Sameiningin - 01.03.1936, Qupperneq 6

40
hin ímyndaða jarðneska sælutíð, sem gullöld er kölluð, aldrei,
og hin eftirþráða jarðneska sólöhl altaf langt, langt i burtu.
“Þú hefir mikla áhyggju og umsvif fyrir mörgu, en eitt
er nauðsynlegt”—segir frelsari heimsins, frelsari vor, drott-
inn Jesús Kristr (Lúk. 10:41). Það er eitt, sem altaf er
jafn nauðsynlegt. ein nauðsyn, sem aldrei breytist, hvernig
sem ástæður lífsins breytast, hvernig sem veröldin veltist.
Sú nauðsyn er ávalt hin sama, hvar sem maðrinn er staddr,
í æsku eða elli, í fátækt eða auðæfum, í upphefð eða niðr-
læging, á frelsisöld og ófrelsisöld, á upplýsingartíma og fá-
fræðistíma, á íslandi eða i Ameríku eða í hverju öðru landi
hehnsins sem vera skal. Og hver er sú nauðsyn? Það er að
sitja við fætr l'relsara síns, eins og María forðum og hlýða
með samskonar hug og hún á kenning hans. Kristindómr-
inn er hin eina, sanna, ávalt óbreytanlega nauðsyn mann-
anna.
Á frelsisöld og í frelsislandi er lífsnauðsyn á þeim anda
inn í hjörtu mannanna, sem leiðir þá til þess að nota frelsið
rétt, sér og öðrum til blessunar. Á ófrelsisöld og í ófrelsis-
landi er lífsnauðsyn á þeim anda, sem gefr mönnum kraft
til að bera sína ófrelsisfjötra með þolinmæði, svo lengi sem
þá verðr að bera. Á upplýsingaröld er með öllu ómissandi
sú speki, sein kennir mönnum að beina mentaninni í rétta
átt, að hún ekki verði að villuljósi, er kemr mönnum út á
kaldan klaka. Á ökl fáfræði og vanþekkingar þarf á þeirri
speki að halda, sem sýnir mönnum guð og himininn, þó að
handaverk hans hér niðri sé að mestu óþekt og órannsökuð.
Þegar auðr og upphefð gleðr mannshjartað, þá þarf að heyr-
ast rödd, sem segir: “Einber hégómi—þetta er alt saman
hégómi.” Og þegar maðrinn er staddr í fátælct og niðrlæging,
þá er honum fremr öllu þörf á rödd, himneskri, almáttugri,
kærleiksfullri, sem við hann segir: “Komið til mín, allir þér,
sem erfiði og þunga eruð hlaðnir; eg vil gefa yður hvíld.”
Sá sem sitr við fætr frelsara síns, auðmjúkr, iðrandi,
trúaðr, biðjandi, hann öðlast þennan anda, eignast þessa
speki, heyrir þessa rödd. “Hver sem drekkr 'af þessu vatni,”
sagði Jesús við konuna samverzku við Jakobs brunn hjá
Sykar (Jóh. 4:13), “hann mun þyrsta aftr; en hinn, sem
drekkr af því vatni, er eg mun gefa, mun að eilífu ekki
þyrsta.”—“Gel' mér þetta vatn,” sagði konan, “svo mig þyrsti
ekki framar.” ó, að hvert eitt mannsbarn þjóðar vorrar