Sameiningin - 01.04.1942, Blaðsíða 6

52
dvalarstað með Símoni Pétri, og hinum lærisveinunum.
Sagan birtir það, að þeir vissu um upprisufréttina, er kon-
urnar fluttu lærisveinunum. Einnig vissu þeir um för
Péturs og Jóhannesar út að gröfinni. Og þó þeir staðfestu
frásögn kvennanna, trúðu þessir menn þeim ekki; svo
óvænt og einkennileg virtist þeim frásagan vera. Kveljandi
efi og óvissa þrengdi að þeim. Vissulega voru þessir menn
hrifnir af Jesúm og hugfangnir af kenningum hans. En
með dauða hans höfðu eftirvæntingar þeirra og vonir hrun-
ið til grunna, svo takmarkaður var skilningur og útsýni
þeirra. Viðburðir þeir, er höfðu átt sér stað virtust þeim
með öllu ósamrýmanlegir. Um þetta eiga þeir samtal á
göngu sinni. Ef til vill féllu skoðanir þeirra ekki með
öllu saman. Þá er það að þeir eru sér þess meðvitandi að
óþektur maður nálgast þá, og gengur við hlið þeirra á þjóð-
veginum, og gat heyrt á samræður þeirra. Þar kom að, að
hann gaf sig á tal með þeim: “Hvað er þetta, sem þér
eruð svo hryggir að ræða um á leið ykkar?” Samtalið við
ókunna manninn hófst. Þeir undrast að hann virðist í
fyrstu ókunnugur atburðum þeim, er skeðu fyrir hátíðina.
Frásögn þeirra túlkar vonsvik þau, er þeir hafa orðið fyrir,
— og harm þann, er þeir í brjósti bera, ásamt undrun og
ótta yfir fregninni um tómu gröfina, upprisu lærimeistara
síns. Þegar þeir svo hafa opnað hugi sína fyrir honum. og
þannig gefið þungri byrði er þeim lá á hjarta nýja útrás,
byrjar hann hughreystandi samtal sitt við þá; “opnar fyrir
þeim ritningarnar,” ásakar þá fyrir blindni þeirra, færir
þeim heim sanninn og samræmið í spádómunum um
Messías, í kenningum Jesú og heimfærir atburði þá er
skeð höfðu er sem þeir kannist við orð Jesú, svo oft töluð
til þeirra á dvalarárum þeirra með honum. Það var eins
og þeir væru að hlusta á Meistarann á ný. Fargi var létt
af hugum þeirra. þó þeir gætu ekki gert sér grein fyrir því.
— Nú voru þeir komnir á áfangastað — þangað sem förinru
var heitið. Þeir biðja hann að dvelja hjá sér, því dagur
væri að kvöldi kominn. Sennilega óttuðust þeir náttmyrkr-
ið — þráðu samúð og huggun. Lét hann þá til leiðast;
dvaldi með þeim, settist að borði, bað bænar; þá þektu þeir
hann og lutu honum af hrærðum hjörtum — og jafnskjótt
hvarf hann sjónum þeirra. Samstundis lögðu þeir af stað
til borgarinnar, og fundu lærisveinana þar samansafnaða,
er við lok dagsins sögðu hver öðrum óvænta reynslu og